صمغالاجاص. [ ص َ غُل ْ اَج ْ جا ] ( ع اِ مرکب ) صمغ آلو. در اختیارات بدیعی است : بهترین صمغ آلو آن بود که از درخت کهن گیرند و در وی گرمی و خشکی بود و گویند گرم و ترست و درد شش و سینه را نافع بود و چون با شراب بیاشامند سنگ گرده بریزاند و چون بر جراحتها پاشند نافع بود و چون با سرکه بیامیزند قوباء کودکان را نافع بود و چون در چشم کشند روشنائی زیاده کند و اسحاق گوید: مضر بود به سپرز و مصلح وی قند بود. ( اختیارات بدیعی ).
