صمر
لغت نامه دهخدا
صمر. [ ص ِ ] ( ع اِ ) قرارگاه آب که سست روباشد یا عام است. مستقر ماءالصامر. ( منتهی الارب ).
صمر. [ ص َ ] ( ع اِ ) گند. ( منتهی الارب ). النتن. ( تاج العروس ) ( قطر المحیط ). || بوی گوشت و ماهی تازه. ( منتهی الارب ) . رجوع به صَمَر شود.
صمر. [ ص َ م َ ] ( ع اِ ) گند. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || بوی گوشت و ماهی تازه . ( منتهی الارب ). رجوع به صَمر شود.
صمر. [ ص ُ ] ( ع اِ ) لب آب جامه و خنور. ( منتهی الارب ). || رجوع به صُبر شود. || سطبری خنور. ج ، اصمار. ( منتهی الارب ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید