صمدیت. [ ص َ م َ دی ی َ ] ( ع مص جعلی ، اِمص ) بزرگی و بی نیازی و پاک شدن از عادات حیوانی. ( غیاث اللغات ). || خدائی. الوهیت : توفیق اتمام آن از حضرت صمدیت خواهم. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 89 ). ملک صمدیت را چه سود و زیان دارد گر حافظ قرآنی ور عابد اصنامی.
سعدی.
- تجلی صمدیت ؛ حالی از حالات صوفیه که در آنجا احتیاج با کل از سالک برمی خیزد. ( نفحات الانس ).