صله رحم در فقه

[ویکی فقه] صِلَه رَحِم: احسان و نیکی کردن به نزدیکان می باشد.
مراد از صله در این جا مطلق احسان و نیکی است، هرچند با سلام کردن و دیدار با یکدیگر که بر حسب عادات و رسوم، مختلف است.
رحم
مراد از «رحم» خویشاوندان نسبی است که از راه ولادت منتسب به انسان اند ـ نه دامادی و شیر خوردن ـ مانند برادر و خواهر نسبی ، عمو، عمّه، خاله، دایی و فرزندان آنان. برخی، رحم را به محارمی که ازدواج با آنان حرام است، اختصاص داده اند. از عنوان یاد شده به مناسبت در بابهایی چون هبه ، نکاح و شهادت سخن گفته اند.
اهمیت صله رحم
خداوند در قرآن کریم، قطع رحم را همپای «افساد در زمین» نکوهش کرده است و در جایی دیگر، ارحام را در ردیف خود شمرده و به پروا کردن از خود و ارحام فرمان داده است هر دو سیاق، نشانگر عظمت و اهمیت صله رحم است. در روایات فراوان نیز بر صله رحم تأکید و برای آن فواید زیادی شمرده شده است. امام باقر علیه السّلام می فرماید: «صله رحم اعمال انسان را پاک، اموال را زیاد، بلا را دفع و حساب را آسان می کند و اجل را به تأخیر می اندازد» امام صادق علیه السّلام می فرماید: «نخستین گوینده در قیامت رحم است که می گوید: پروردگار من! هر که در دنیا مرا وصل کرد رحم به جا آورد تو امروز بین خود و او را وصل گردان و هر که در دنیا مرا قطع کرد، تو امروز بین خود و او را قطع کن» در حدیثی دیگر از آن حضرت آمده است: «صله رحم کن، هرچند با دادن آبی. برترین چیزی که به آن صله رحم می شود، خودداری از آزار رسانی به رحم است»
حکم قطع صله رحم
...