صلح طلبی منافقان

[ویکی فقه] صلح طلبی منافقان (قرآن). نَفَق، ایجاد سوراخى در زمین است که راه رهایى داشته باشد -همانند سوراخ موش -
ادّعاى صلح جویی، توجیه نارواى منافقان، در مورد مراجعه به محاکم طاغوتى:الَم تَرَ الَى الَّذینَ یَزعُمونَ انَّهُم ءامَنوا بِما انزِلَ الَیکَ وما انزِلَ مِن قَبلِکَ یُریدونَ ان یَتَحاکَموا الَى الطغوتِ وقَد امِروا ان یَکفُروا بِهِ ویُریدُ الشَّیطنُ ان یُضِلَّهُم ضَللًا بَعیدا ء فَکَیفَ اذا اصبَتهُم مُصیبَةٌ بِما قَدَّمَت ایدیهِم ثُمَّ جاءوکَ یَحلِفونَ بِاللَّهِ ان ارَدنا الّا احسنًا وتَوفیقا.
نساء/سوره۴، آیه۶۰.
آیه فوق همچون سایر آیات قرآن یک حکم عمومى و جاودانى را براى همه مسلمانان در سراسر اعصار و قرون بیان مى نماید، و به آنان اخطار مى کند که مراجعه کردن به حکام باطل، و داورى خواستن از طاغوت، با ایمان به خدا و کتب آسمانی سازگار نیست، به علاوه انسان را از مسیر حق به بیراهه هایى پرتاب مى کند که فاصله آن از حق، بسیار زیاد است، مفاسد چنین داورى ها در بهم- ریختن سازمان اجتماعى بشر بر هیچکس پوشیده نیست، و یکى از عوامل عقب گرد اجتماعات محسوب مى شود.
مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج۳، ص۴۴۶.
۱. ↑ فراهیدی، خلیل بن احمد، العین، ج۵، ص ۱۷۷، «نفق».
...