صلح در فقه

[ویکی فقه] صلح: توافق و سازش بر چیزی همچون تملیک، نقل و یا اسقاط حق است.
صلح در لغت به معنای آشتی و سازش آمده است.
صلح در اصطلاح
صلح در اصطلاح عبارت است از توافق و سازش میان دو یا چند نفر بر ایجاد چیزی میان خودشان، از قبیل تملّک عین مال یا منفعت آن و یا نقل حقی و یا اسقاط آن و یا ابراء دینی و غیر آن. خواه به طور رایگان و یا در ازای گرفتن عوض از صلح با عوض «صلح معوّض» و از صلح رایگان و بدون عوض «صلح غیر معوّض» تعبیر می کنند
← تعاریف دیگر
تردیدی در مشروعیت و جواز صلح نیست؛ مگر صلحی که منجر به حلال شدن حرامی یا حرام شدن حلالی گردد. اولی مانند برده شدن انسان آزاد با صلح یا مباح شدن زنی با صلح و یا صلح بر خریدن شراب . و دومی مانند صلح بر ترک آمیزش با همسر و یا صلح بر عدم انتفاع از مال خود. چنین صلحی باطل و نامشروع است.
ماهیت صلح
...