[ویکی فقه] پس از شهادت حضرت علی (علیه السّلام) در ماه رمضان سال ۴۰ هجری، عصر امامت و دوران حکومت امام حسن (علیه السّلام) آغاز گردید و این در حالی بود که معاویة بن ابی سفیان در شام مدعی خلافت بود و حاضر به بیعت با امام حسن (علیه السّلام) به عنوان حاکم جامعه اسلامی نبود.
امام حسن (علیه السّلام) پس از شهادت پدر گرامشان، امیرمؤ منان علی بن ابی طالب (علیه السّلام) در کوفه، با درخواست و بیعت یاران آن حضرت و اهالی کوفه، خلافت را پذیرفت و راه و روش عدالت پرور پدرش را تداوم بخشید. لیکن با فتنه انگیزی های معاویه بن ابی سفیان و شرارت های سران سفاک سپاه او از یک سو و نفاق و خیانت برخی از سران سپاه امام (علیه السّلام) و ایجاد چند دستگی در میان مردم و خستگی آنان از جنگ و خون ریزی، از سوی دیگر، آن حضرت را واداشت که برای حفظ اصل اسلام و در نظر گرفتن مصلحت مسلمانان، با معاویه صلح کند و حکومت را به طور موقت و مشروط به وی سپارد.
امام حسن (علیه السّلام) پس از شهادت پدر گرامشان، امیرمؤ منان علی بن ابی طالب (علیه السّلام) در کوفه، با درخواست و بیعت یاران آن حضرت و اهالی کوفه، خلافت را پذیرفت و راه و روش عدالت پرور پدرش را تداوم بخشید. لیکن با فتنه انگیزی های معاویه بن ابی سفیان و شرارت های سران سفاک سپاه او از یک سو و نفاق و خیانت برخی از سران سپاه امام (علیه السّلام) و ایجاد چند دستگی در میان مردم و خستگی آنان از جنگ و خون ریزی، از سوی دیگر، آن حضرت را واداشت که برای حفظ اصل اسلام و در نظر گرفتن مصلحت مسلمانان، با معاویه صلح کند و حکومت را به طور موقت و مشروط به وی سپارد.