صلح

[ویکی فقه] صلح یکی از اقسام عقود می باشد.
«صلح» عبارت است از سازش و موافقت بر انجام کاری؛ مانند تملیک عین یا منفعتی یا اسقاط دین و یا حقی و شرط نیست پیش‏تر نزاعی واقع شده باشد.

اقسام صلح
صلح ممکن است در مقابل عوضی یا بدون آن انجام گیرد. صلحی را که در مقابل عوض انجام می‏گیرد «صلح معوّض» می‏نامند و صلحی که بدون عوض باشد «صلح غیر معوّض» نام دارد.

شرط صحّت صلح
هر دو صلح(معوّض و غیر معوّض)، (اگر با شروط مقررّ انجام گیرد) صحیح است، مگر این که حلالی را حرام و یا حرامی را حلال کند، همچنان که در حدیثی از پیامبر اکرم صلوات الله علیه می‏خوانیم: «.. وَ الصُّلْحُ جائِزٌ بَیْنَ الْمُسْلِمینَ الَّا صُلْحاً احَلَّ حَراماً اوْ حَرَّمَ حَلالًا؛ هر نوع صلحی در بین مسلمانان جایز است، مگر صلحی که موجب حلال شدن حرام یا حرام شدن حلالی گردد. » بنابراین، صلحی که بر خلاف دستورات دینی و یا بر خلاف مصالح مسلمانان باشد صحیح نیست.

صلح کردن به کمتر از مقدار واقعی طلب
...

[ویکی اهل البیت] صلح واژه ای است عربی و به معنای سازش می باشد. صلح در معارف اسلامی به عنوان یک امر مطلوب و پسندیده مطرح شده است، در برخی از آیات قرآن حکمت تشریح صلح رفع تنازع عنوان شده است: «فَلَا جُنَاحَ عَلَیْهِمَا أَن یُصْلِحَا بَیْنَهُمَا صُلْحاً وَالصُّلْحُ خَیْرٌ» (سوره نساء، آیه 128)، «إِن یُرِیدَا إِصْلَاحاً یُوَفِّقِ اللّهُ بَیْنَهُمَا» (سوره نساء، آیه 35)، «وَ إِن طَائِفَتَانِ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُمَا». (سوره حجرات، آیه 9)
روایات نیز بر مطلوبیت، مشروعیت و صحت صلح دلالت دارند. چنان که مرحوم کلینی به اسناد خودش از امام صادق علیه السلام روایت می کند که آن حضرت فرمود: «الصُّلْحُ جائِزٌ بَیْنَ الْمُسْلِمینَ الّا صُلْحاً احَلَّ حَراماً أَوْ حَرَّمَ حَلالًا».
محقق حلی در شرایع اسلام در تعریف صلح می نویسد: «صلح عبارت است از عقدی که برای پایان دادن تنازع تشریع شده است و متفرع بر غیرش نیست اگر چه فایده آن را افاده می کند». صاحب جواهر در شرح عبارت مرحوم محقق حلی می نویسد: «اگر چه صلح در اصل، برای پایان دادن به خصومت و نزاع بین متخاصمین تشریع گردیده است ولی برای تحقق صلح وجود این حکمت همواره ضروری نمی باشد...» بنابراین مراد از لفظ صلح که در ایجاب عقد واقع می شود انشاء رضایت نسبت به آن چیزی است که متصالحین توافق و تسالم در مورد آن نموده اند نه این که منظور از آن، خصوص صلحی باشد که مسبوق به خصومت است.
امام خمینی در زمینه تعریف صلح می نویسد: «صلح عبارت از تراضی و تسالم بر امری از قبیل تملیک عین یا منفعت یا اسقاط دین یا حق و غیر این موارد می باشد و این که مسبوق به نزاع باشد شرط نیست و انجام آن بر هر امری به جز موارد استثناء شده جایز است».
مرحوم میرزا حسن بجنوردی در کتاب «القواعد الفقهیه» در تعریف صلح می نویسد: «حقیقت صلح عبارت از تراضی و تسالم بر امری است اعم از این که آن امر کالا باشد یا از اقسام نقود، یا از اعمال یا غیر این ها؛ انشاء این تسالم به صیغه عقد صلح باشد یا غیر آن، و فرقی نمی کند که صلح مسبوق به خصومت باشد یا ملحوق به آن باشد یا خصومت امری است که حصول آن متوقع می باشد، بنابراین در تمامی مواردی که ذکر گردید اطلاق صلح به آنها حقیقتاً نه به نحو عنایت و مجاز صحیح می باشد».
قانون مدنی در ماده 752 به پیروی از نظریه فقهای امامیه در تعریف صلح آورده است: «صلح ممکن است یا در مورد رفع تنازع موجود یا جلوگیری از تنازع احتمالی در مورد معامله و غیر آن واقع گردد» از مجموعه تعریف های ارائه شده می توان دریافت که وجود نزاع سابق در تحقق عقد صلح ضروری نمی باشد اگر چه اصل تشریع صلح برای رفع خصومت و نزاع بوده است.

[ویکی الکتاب] معنی صَلَحَ: کارهای شایسته کرد- درستکار بود
معنی صُّلْحُ: صلح - آشتی
معنی سَّلْمِ: صلح
معنی جَنَحُواْ لِلسَّلْمِ: به صلح گرائیدند
معنی تُصْلِحُواْ: اصلاح کنید-صلح برقرار کنید
معنی لَمْ یُلْقُواْ: نیفکندند - نینداختند(در عبارت "لَّمْ یَعْتَزِلُوکُمْ وَیُلْقُواْ إِلَیْکُمُ ﭐلسَّلَمَ وَیَکُفُّواْ أَیْدِیَهُمْ "،"لم" بر سر هر سه فعل آمده است ولَمْ یُلْقُواْ إِلَیْکُمُ ﭐلسَّلَمَ کنایه از این است که پیشنهاد صلح ودوستی ندادند )
ریشه کلمه:
صلح (۱۸۰ بار)

مسالمت. سازش. راغب آن را از بین بردن نفرت میان مردم، معنی کرده است . سازش بهتر است در اقرب گوید: آن اسم است از مصالحه مذکّر و مؤنث هر دو به کار می‏رود گویند: «وَقَعَ الصّلْ‏حُ وَ وَقَعَتِ الصُّلحُ». صلاح: شایسته شدن. خوب شدن، وآن ضد فساد است «صلح الشی‏ء صلاحاً: ضد فسد» در قرآن گاهی با فساد مقابل آمده و گاهی با سیئه مثل ، . . «صلح» در آیه به معنی شایسته و خوب شدن است . صالح: شایسته. آنچه یا کسی که شایسته و خوب است و در آن فساد نیست. مثل ، . که وصف عمل است. عمل صالح و کار شایسته آن است که مطابق عدل و انصاف باشد که قهراً مفید و مورد رضای خداست. ، . صالح در این آیات وصف شخص است . مراد از آن در . ظاهراً تام الخلقه و بی عیب است. چنانکه در . به معنی لیاقت و اهلیت است. صالحون: نیکوکاران. شایسته کاران. و آن پیوسته وصف اولوالعقل آمده اعم از ملک،، انس، و جن. صالحات در وصف اعمال و زنان به کار رفته است. مثل ، . اصلاح: ایجاد صلح و سازش و الفت مثل ، . و نیز به معنی اصلاح و شایسته کردن چیزی است. مثل‏.یعنی سیّئاتشان را تکفیر و حالتشان را اصلاح کرد. * . یعنی برای من در فرزندانم صلاح ایجاد کن و «لی» دلالت دارد که اصلاح بنحوی باشد که او نیز منفعت گردد و آنها بپذیر خویش نبکوکار باشند مثل . و نحو . * . ظاهراً مراد از قیامت صالحات تمام اعمال و کارهای خیر است و غرض از بقا باقی نزد خداست نه اینکه غرض از بقا باقی ماندن در دنیا پس از مردن شخص باشد و منظور از باقیات فقط آثار نیک باشد. زیرا بقاء تمام اعمال از ضرورت اسلام است . اعمال صالحه آیا مراد از «صالِحات» در عناوین «آمَنوا و عَمِلُوا الصّالِحاتِ» که کرّات و مرّات در قرآن مجید آمده کارهائی است که شرع آنها را شخصاً بیان فرموده و یا هر عمل صالح مطابق عدل و انصاف مورد رضای حق است خواه در شرع بالخصوص بیان شده باشد یه نه. مخفی نماند «عَمِلُوا الصّالِحالتِ» که بیشتر از پنجاه بار در قرآن ذکر شده در همه آنها توأم با «آمَنوا» یا «وَهُوَ مُؤْمِنُ» یا نظیر آن دو است مگر در آیه . که قطعاً در آن نیز ایمان منظور است. پس بی شکّ عمل صالح پیش خدا در صورتی مؤثر و مقرّب است که توأم با ایمان به خدا باشد و در غیر این صورت پوچ و بی اثر خواهد بود . ولی با در نظر گرفتن ایمان هر کار شایسته که مطابق با موازین عدل و انصاف است مورد رضای عدل و انصاف است مورد رضای خدا و مشمول عموم «الصالحات» است خواه در شرع بالخصوص تعیین شده باشد یا نه. هر کاری که در آن حرام نداشته و مطابق عدل و انصاف باشد و صلاح را نیز دارا باشد با استفاده از عموم «الصالحات» می‏توان انجام داد.

[ویکی فقه] صلح (فقه). صلح یکی از اقسام عقود می باشد.
«صلح» عبارت است از سازش و موافقت بر انجام کاری؛ مانند تملیک عین یا منفعتی یا اسقاط دین و یا حقی و شرط نیست پیش‏تر نزاعی واقع شده باشد.
تحریر الوسیله، ج۱، ص۵۶۱.
صلح ممکن است در مقابل عوضی یا بدون آن انجام گیرد. صلحی را که در مقابل عوض انجام می‏گیرد «صلح معوّض» می‏نامند و صلحی که بدون عوض باشد «صلح غیر معوّض» نام دارد.

شرط صحّت صلح
هر دو صلح(معوّض و غیر معوّض)، (اگر با شروط مقررّ انجام گیرد) صحیح است، مگر این که حلالی را حرام و یا حرامی را حلال کند،
تحریر الوسیله، ج۱، ص۵۶۲،مسأله۵.
...

صلح (فیلم). صلح ( به لهستانی: Spokój ) فیلمی ست تلویزیونی ساخته کریشتوف کیشلوفسکی محصول ۱۹۷۶ لهستان.

صُلْح (peace)
مفهومی با دو معنای جداگانه: از یک سو، در تعریفی سلبی به معنی نبود جنگ یا دشمنی است؛ از سوی دیگر، در گفتمان دینی، دلالت بر اندیشۀ هماهنگی و وحدتِ حاصل از داشتن ارتباطی صحیح با خداوند دارد. تلاش برای برچیدن بساط جنگ شکل های مختلف و گاه به ظاهر ضدونقیضی به خود گرفته است. صلح رومی که به مدت ۲۰۰ سال در دوران امپراتوری روم (از به قدرت رسیدن اوگوستوس تا سلطنت مارکوس اورلیوس، ۲۷پ م تا ۱۸۰م) دوام داشت حاصل توانمندی نظامی بود. برابری قدرت نظامی میان دولت ها را غالباً تضمینی برای صلح می دانند. از سوی دیگر، صلح خواهی و باور به این که هیچ خشونتی موجّه نیست در بسیاری اعتقادات، ازجمله آیین جین، آیین بودا، و فرقۀ کویکری، جایگاهی مهم و اساسی داشته است. مفهوم آهیمسا، یا احترام به همۀ موجودات زنده در آیین جین، از مفاهیمی بود که بر گاندی تأثیر فراوان گذاشت. از دید مسلمانان، صلحِ توأم با عدالت هم نوعی وضعیت کمال مطلوب از نظر رفاه و بهزیستی اجتماعی است و هم جنبه ای از مشیت الهی؛ و واژه های «سلام» در اسلام و «شالوم» در یهود، که به معنی صلح است، برای خوش آمدگویی مؤمنان به یکدیگر به کار می رود.

صلح (فقه). در اصطلاح فقه عقدی است که به موجب آن کسی با دیگری توافق می کند که مقداری از مال یا منافع خود را ملک وی کند، یا از طلب و حق خود بگذرد، و به ازای آن دیگری هم چنین کند. صلح از نظر فقهای امامیه عقدی مستقل است و در مواردی است که برای طرفین مقدار دِین یا عین مورد منازعه مجهول باشد. در حقوق نیز، یکی از عقود معیّن است و مفهومی با دو معنی جداگانه (← عقد) که برای رفع منازعۀ موجود، یا محتمل، یا در مقام انجام معامله منعقد می شود. مادۀ ۵۷۲ قانون مدنی دربارۀ عقد صلح می گوید «صلح ممکن است یا در مورد رفع تنازع موجود یا جلوگیری از تنازع احتمالی، یا در مورد معامله و غیر آن واقع شود». صلح در مقام رفع منازعه را سازش گویند. صلح در مقام معامله آن است که طرفین توافق کنند معاملۀ مورد نظر را در قالب عقد صلح انجام دهند، بدون این که احکام و شرایط مخصوص آن معامله جاری شود. به همین لحاظ عقد صلح را سیّدالعقود گفته اند، زیرا به کمک آن می توان هر عقد یا معامله ای را انجام داد. مادۀ ۷۵۸ در مورد صلح در مقام معامله می گوید «صلح در مقام معاملات، هرچند نتیجۀ معامله را که به جای آن واقع شده است می دهد، لیکن شرایط و احکام خاصۀ آن معامله را ندارد. بنابراین اگر مورد صلح عین باشد در برابر عوض، نتیجۀ آن همان بیع خواهد بود، بدون این که شرایط و احکام خاصۀ بیع در آن مُجری شود». از این رو، اگر عقد صلح برای انجام خریدوفروش (بیع) واقع شود، اثر آن، یعنی تملیک، حاصل می شود، لکن مثلاً حق شفعه که مخصوص عقد بیع است در صلح جاری نمی شود: «در صلح، حق شفعه نیست ولو در مقام بیع باشد» (مادۀ ۷۵۹). صلح، از عقود لازم است و هیچ یک از طرفین نمی توانند آن را برهم زنند، مگر در مورد فسخ به علت یکی از خیارات قانونی یا اقاله (مادۀ ۷۶۰). صلح ممکن است معوّض باشد که هریک از طرفین مال یا حقی را در برابر مال یا حق دیگری به طرف دیگر صلح می کند (مانند صلح یک باب خانه در مقابل مبلغی پول یا یک باغ)، یا ممکن است بلاعوض باشد، مانند صلح اتومبیل در برابر مبلغ ناچیزی که عرفاً ارزش اقتصادی آن محسوب نمی شود. صلح بلاعوض را صلح محاباتی نیز می گویند. صلح کننده را مصالح، طرف مقابل را متصالح و عوض را مال الصلح نامند. صلح در تعریفی سَلبی به معنای نبود جنگ و دشمنی است. صلح خواهی در بسیاری از اعتقادات ازجمله جینیسم و آیین بودا، جایگاه مهم و اساسی داشته است. مفهوم آهیسما یا احترام به همۀ موجودات زنده در جینیسم از مفاهیمی بود که بر گاندی تأثیر فراوان گذاشت. از دید مسلمانان و یهودیان صلح هم نوعی وضعیت کمال مطلوب از نظر رفاه و بهزیستی اجتماعی است و هم جنبه ای از الوهیت. واژه های «سلام» و «شالوم» در این دو دین که به معنی صلح است برای خوشامدگویی مؤمنان به یکدیگر به کار می رود.