صلاح الدین زرکوب فریدون

صلاح الدین زرکوب، فریدون (قرن ۷ق)
(مشهور به: زرکوب) مرید و محبوب جلال الدین رومی. شهرت زرکوب براثر شغل او، که طلاسازی بوده است، پدید آمد. از مریدانِ محقق تِرمذی بود و درپی واقعه ای، با مشاهدۀ ظرافت روحِ جلال الدین مولوی به او پیوست. مولوی نیز، آشکارا از او استقبال کرد و در سماعی بلندمدّت، غزلی سرود تا تعلق خاطر خود به صلاح الدین را نشان بدهد. ظاهراً از این پس تا دَه سال بعد که فریدون زنده بود، درشمار نزدیک ترین یاران و مصاحبان مولوی بود و حتی آورده اند که همان تعلق خاطری که با شمس داشت، با صلاح الدیّن نیز داشت. این دلبستگی به مقامات او بسته بود، چه مولوی او را صاحب سرّ خود می دانست. به هر روی، صلاح الدین رتبۀ خلافت مولوی را نیز داشت و دخترش نیز به ازدواجِ سلطان ولد، فرزند مولوی، درآمد. پس از درگذشت او رتبۀ خلافت و صاحب سرّی مولوی، به حسام الدّین چلبی منتقل شد، اما یاد صلاح الدّین همچنان در خاطرۀ مولوی باقی ماند. مولوی، صلاح الدین را در کنار پدر خود، بهاءالدین ولد به خاک سپرد. افلاکی در فصل پنجم مناقب العارفین، به شماری از حکایات و کرامات او اشاره کرده است.