صفی سبزواری

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
صفی کاشفی سبزواری، فخرالدین، علی
(939-867 ق) عارف و شاعر، متخلص به صفی. وی در سبزوار به دنیا آمد و در هرات می زیست. فخرالدین همانند پدرش از واعظان و مؤلفان و شاعران نام آور روزگار خود بود.
وی با خاندان سعدالدین کاشغری نسبت داشت، یعنی از دو دختر خواجه محمداکبر معروف به خواجه کلان، یکی در حب اله ی نکاح صفی کاشفی و دیگری در عقد مولانا جامی بود. وی در ابتدا نزد پدر خویش به تحصیل و در طریقه ی نقشبندیه به ریاضت و سلوک پرداخت و پس از پدر به جای او نشست و وعظ و تذکیر را تا عهد دولت صفوی و و در گیر و دار حملات ازبکان بر هرات و خراسان ادامه داد.
صفی پس از رهایی هرات از محاصره ی یک ساله به غرجستان نزد شاه محمدسلطان رفت و «لطائف الطوائف» را به نام او تألیف کرد. وی در غرجستان درگذشت و جنازه اش را به هرات بردند و در آن شهر به خاک سپردند.
درباره ی او گفته اند که مثل پدر بر مذهب تشیع بوده است ولی اعتقادش به سلسله ی نقشبندیه این امر را بعید می نماید. از آثارش: «رشحات عین الحیات»، در شرح احوال مشایخ و بزرگان طریقه ی نقشبندیه؛ «لطائف الطوائف»، در قصص و حکایات لطیف از طبقات مختلف؛ «انیس العارفین» در نصایح و مواعظ؛ «حرز الامان من فتن الزمان» در علم اسرار حروف؛ منظومه ای به نام «محمود و ایاز».