[ویکی نور] «شیخ صفی الدین عبدالعزیز بن سرایا بن علی بن ابوالقاسم بن احمد بن نصر بن عبدالعزیز ابوسرایا بن باقی بن عبدالله بن عریض حلی طائی سنبسی» (677-752) در ساحل غربی شط الحله، متولد شد.
وی در رده اول شاعران لغت عرب جا دارد و شعرش با داشتن بافت محکم، الفاظ اصیل، معانی رقیق، انسجام، سلاست و اسلوب نغز، ممتاز است. او با محافظت بر مزایای معنوی به محسنات لفظی نیز پرداخته است و ازاین رو در همه فنون شعر پیشرو شناخته شده و خود یکی از پیشروان ادب بشمار می رود؛ چنان که در رشته های دیگر علم نیز دست داشته و جزء دانشمندان شیعه و در اعداد شاگردان علامه حلی (م 726) محسوب می شود.
درکتاب «مجالس المؤمنین» از صاحب قاموس (مجدالدین فیروزآبادی شافعی م 816 یا 817) نقل شده که گفته است: درسال 747، در بغداد به شاعر ادیب صفی الدین حلی برخوردم. او در آن وقت مردی سالخورده بود. بر نظم و نثر قدرتی تام داشت و در علوم ادبی و شعر استاد بود. شعرش از نسیم، لطیف تر و از چهره زیبایان پرطراوت تر بود. او شیعه ای خالص بود.
ابن حجر عسقلانی (م 852) در «الدرر الکامنة فی أعیان المائة الثامنة» گفته است:
صفی در آموزش ادب سخت کوشید تا در همه رشته های شعر مهارت یافت. معانی و بیان را فراگرفت و در آنها تصنیف کرد. تجارت هم داشت و به شام و مصر و ماردین و... برای تجارت سفر می کرد. در قاهره با ابن سیدالناس ابوحیان و سایر فضلای آن زمان ملاقات کرد و همه به فضایلش گردن نهادند. بعضی از افاضل هم عصر صفی اعتقاد داشتند که کسی چون او شعر نسروده است.
دیوان صفی شامل فنون فراوانی از شعر است و قصیده بدیعیه او مشهور است و همچنین شرح آن قصیده به قلم خود شاعر، که در آن شرح تصریح کرده که از 140 کتاب استمداد جسته است. صفی الدین در سال 731 با صلاح الدین صفدی ملاقات کرده است و صفدی (م 764) در «الوافی بالوفیات» از او نقل می کند.
وی در رده اول شاعران لغت عرب جا دارد و شعرش با داشتن بافت محکم، الفاظ اصیل، معانی رقیق، انسجام، سلاست و اسلوب نغز، ممتاز است. او با محافظت بر مزایای معنوی به محسنات لفظی نیز پرداخته است و ازاین رو در همه فنون شعر پیشرو شناخته شده و خود یکی از پیشروان ادب بشمار می رود؛ چنان که در رشته های دیگر علم نیز دست داشته و جزء دانشمندان شیعه و در اعداد شاگردان علامه حلی (م 726) محسوب می شود.
درکتاب «مجالس المؤمنین» از صاحب قاموس (مجدالدین فیروزآبادی شافعی م 816 یا 817) نقل شده که گفته است: درسال 747، در بغداد به شاعر ادیب صفی الدین حلی برخوردم. او در آن وقت مردی سالخورده بود. بر نظم و نثر قدرتی تام داشت و در علوم ادبی و شعر استاد بود. شعرش از نسیم، لطیف تر و از چهره زیبایان پرطراوت تر بود. او شیعه ای خالص بود.
ابن حجر عسقلانی (م 852) در «الدرر الکامنة فی أعیان المائة الثامنة» گفته است:
صفی در آموزش ادب سخت کوشید تا در همه رشته های شعر مهارت یافت. معانی و بیان را فراگرفت و در آنها تصنیف کرد. تجارت هم داشت و به شام و مصر و ماردین و... برای تجارت سفر می کرد. در قاهره با ابن سیدالناس ابوحیان و سایر فضلای آن زمان ملاقات کرد و همه به فضایلش گردن نهادند. بعضی از افاضل هم عصر صفی اعتقاد داشتند که کسی چون او شعر نسروده است.
دیوان صفی شامل فنون فراوانی از شعر است و قصیده بدیعیه او مشهور است و همچنین شرح آن قصیده به قلم خود شاعر، که در آن شرح تصریح کرده که از 140 کتاب استمداد جسته است. صفی الدین در سال 731 با صلاح الدین صفدی ملاقات کرده است و صفدی (م 764) در «الوافی بالوفیات» از او نقل می کند.
wikinoor: صفی الدین_حلی،_عبدالعزیز_بن_سرایا