صفوان بن ادریس

[ویکی اهل البیت] تُجیبی ، صفوان بن ادریس مُرسی ، ادیب و شاعر و کاتب قرن ششم . در مُرسیه ، از شهرهای اندلس ، متولد شد. در تاریخ تولد او بین سالهای 560 و 561 اختلاف هست. . کنیة او را ابوبِحر آورده است . تجیبی نزد افراد بنام اندلس ، چون ابن رُشد فیلسوف (متوفی 595) و ابن مَضاء (متوفی 592)، تحصیل کرد و ابن بشکُوال (متوفی 578) به وی اجازة روایت داد ؛ . وی شاگردان بنامی نیز داشته است .
در منابع به مذهب او اشاره نشده است ، ولی از سروده هایش می توان به دلبستگی او به پیامبر اکرم صلی اللّه علیه و آله و سلم و اهل بیت علیهم السلام پی برد.
وی در 16 شوال 598 در مرسیه درگذشت ؛ .
ذوق ادبی و مهارت تجیبی در نظم و نثر یکسان بوده است و ابن مَرْج الکُحل متوفی 634، از شاعران اندلس ، او را در نامه ای «ادیب الاندلس » خطاب کرده است اشعار او در قالبهای قطعه ، غزل و قصیده است و قصایدی در ستایش پیامبر صلی اللّه علیه وآله و سلم دارد. همچنین مرثیه هایی دارد که بیشتر در رثای خاندان پیامبر، بویژه امام حسین علیه السلام ، است . وصف طبیعت ، نیز از جمله مضامین شعری اوست.
آثار تجیبی عبارت است از: زادُالمسافر و غُرّةُ مُحیّا الادب السافر که مجموعه شعری از شاعران اندلس است ، ، . ابن ابّار قُضاعی (متوفی 658) تحفة القادم را در معارضه با زادالمسافر که خود تکمله ای برقَلائدالعِقیان فتح بن خاقان (متوفی 528) است ، نگاشت ؛ بُداهة المُتَحَفّز و عُجالة المستوفز ؛ ستون 168 معروف به العُجالة در دو بخش که نمونه هایی از نظم و نثر او را دربر دارد؛ الرِّحلة ؛
و کتاب ادباءالاندلس که به علت مرگش ، ناتمام ماند ؛ ؛.
دانشنامه جهان اسلام نویسنده : مؤسسه دائرة المعارف الفقه الاسلامی، جلد : 1 صفحه : 3311