صفحهٔ ایران ( به انگلیسی: Iranian Plate ) صفحهٔ تکتونیکی کوچکی است که با صفحات اوراسیا، عربستان، هند - استرالیا و آدریاتیک - ترکیه - یونان هم مرز است و ایران و افغانستان و بخش هایی از پاکستان و عراق را دربرمی گیرد.
... [مشاهده متن کامل]
دریای تتیس که زمانی تمام ایران را می پوشاند در آغاز دورهٔ سنوزوئیک در ۶۵ میلیون سال پیش به خط ناوهای باقیمانده ای تقلیل یافته بود که تنها بخشی از آن را هنوز دریا فرا می گرفت. از سوی دیگر آنچه که امروزه با عنوان منطقهٔ دریای سرخ - خلیج عدن می شناسیم در حال گسترش بیشتری بود. درنتیجهٔ این رویداد، بخشی بزرگ به نام صفحهٔ عربستان جدا شد و شروع به حرکت به سمت شمال - شرق نمود، صفحهٔ ایران را به شدت فشرد و باعث شد تا کوه های زاگرس ارتفاع یابند. این جابجایی صفحه ای را حتی امروز نیز در جریان می دانند و بیشتر زمین لرزه های ایران در مرز برخورد این دو صفحه در منطقهٔ زاگرس متمرکز است.
همچنین صفحهٔ ایران در نقطه ای جنوبی تر در مکران ( واقع در جنوب شرقی ایران ) با پوسته اقیانوسی برخورد نمود که این پوسته به زیر صفحهٔ ایران رفت. نتیجهٔ این برخورد پدیدآمدن رشته کوه هایی عظیم بود اما در مقایسه با منطقهٔ زاگرس، فعالیت های زمین لرزه ای کمتری در اینجا وجود دارد.
۵ صفحه تکتونیکی بزرگ و ۱۲ صفحه تکتونیکی کوچک در جهان وجود دارد که به طور کلی ۱۷ صفحه تکتونیکی را تشکیل می دهند. همچنین این صفحات به عنوان صفحات لیتوسفری نیز معروف بوده و حرکت آن ها عامل اصلی زمین لرزه ها است. به صورت کلی صفحات تکتونیکی به مکانی که در آن قرار دارند نامگذاری می شوند. این صفحات به سه دسته بزرگ، جزئی و میکرو تقسیم می شوند. هفت صفحه اصلی در دنیا وجود دارد که عبارت از صفحات تکتونیکی آفریقا، قطب جنوب، اوراسیا، هند و استرالیا، آمریکای شمالی، اقیانوس آرام و آمریکای جنوبی هستند. جزایر هاوایی توسط صفحه تکتونیکی اقیانوس آرام ایجاد شده و بزرگترین صفحه تکنوتیکی جهان با مساحت ۱۰۱٬۰۰۹٬۵۳۶/۳۰۳۱ متر مربع است.
صفحه ایرانی، یک صفحه تکتونیکی کوچک است که تصور می شود زیربنای ایران و افغانستان و بخش هایی از عراق و پاکستان است. این صفحه بین صفحه عربستان در جنوب غربی، صفحه اوراسیا در شمال و صفحه هند در جنوب شرقی فشرده شده است. این فشرده سازی احتمالاً دلیلی برای مناطق بسیار کوهستانی از جمله کوه های زاگرس است.
... [مشاهده متن کامل]
دریای تتیس که زمانی تمام ایران را می پوشاند در آغاز دورهٔ سنوزوئیک در ۶۵ میلیون سال پیش به خط ناوهای باقیمانده ای تقلیل یافته بود که تنها بخشی از آن را هنوز دریا فرا می گرفت. از سوی دیگر آنچه که امروزه با عنوان منطقهٔ دریای سرخ - خلیج عدن می شناسیم در حال گسترش بیشتری بود. درنتیجهٔ این رویداد، بخشی بزرگ به نام صفحهٔ عربستان جدا شد و شروع به حرکت به سمت شمال - شرق نمود، صفحهٔ ایران را به شدت فشرد و باعث شد تا کوه های زاگرس ارتفاع یابند. این جابجایی صفحه ای را حتی امروز نیز در جریان می دانند و بیشتر زمین لرزه های ایران در مرز برخورد این دو صفحه در منطقهٔ زاگرس متمرکز است.
همچنین صفحهٔ ایران در نقطه ای جنوبی تر در مکران ( واقع در جنوب شرقی ایران ) با پوسته اقیانوسی برخورد نمود که این پوسته به زیر صفحهٔ ایران رفت. نتیجهٔ این برخورد پدیدآمدن رشته کوه هایی عظیم بود اما در مقایسه با منطقهٔ زاگرس، فعالیت های زمین لرزه ای کمتری در اینجا وجود دارد.
۵ صفحه تکتونیکی بزرگ و ۱۲ صفحه تکتونیکی کوچک در جهان وجود دارد که به طور کلی ۱۷ صفحه تکتونیکی را تشکیل می دهند. همچنین این صفحات به عنوان صفحات لیتوسفری نیز معروف بوده و حرکت آن ها عامل اصلی زمین لرزه ها است. به صورت کلی صفحات تکتونیکی به مکانی که در آن قرار دارند نامگذاری می شوند. این صفحات به سه دسته بزرگ، جزئی و میکرو تقسیم می شوند. هفت صفحه اصلی در دنیا وجود دارد که عبارت از صفحات تکتونیکی آفریقا، قطب جنوب، اوراسیا، هند و استرالیا، آمریکای شمالی، اقیانوس آرام و آمریکای جنوبی هستند. جزایر هاوایی توسط صفحه تکتونیکی اقیانوس آرام ایجاد شده و بزرگترین صفحه تکنوتیکی جهان با مساحت ۱۰۱٬۰۰۹٬۵۳۶/۳۰۳۱ متر مربع است.
صفحه ایرانی، یک صفحه تکتونیکی کوچک است که تصور می شود زیربنای ایران و افغانستان و بخش هایی از عراق و پاکستان است. این صفحه بین صفحه عربستان در جنوب غربی، صفحه اوراسیا در شمال و صفحه هند در جنوب شرقی فشرده شده است. این فشرده سازی احتمالاً دلیلی برای مناطق بسیار کوهستانی از جمله کوه های زاگرس است.
