صفای اصفهانی
لغت نامه دهخدا
هنگام ورود به خراسان در یکی از مدارس قدیم منزل گزیده و رخت بساحت عزلت کشیده بود و جز با مرحوم ادیب نیشابوری با کسان دیگر طریقه معاشرت و آمیزش واقعی نمی پیموده. گاهی برای اجتماع قوای فکریه و رفع اغتشاش حواس ظاهره و باطنه استعمال اسرار ( حشیش ) مینمود و به اصطلاح متذوقین آتش به سبز خیمه رستم می زده و بواسطه اثرات سریعه آن گیاه در سن جوانی سر از افق جنون بیرون آورد و تا به آن حد بیگانه از خود گردید که بدون ملاحظه و احتفاظ مراسم مروت پا در بازار و برزن می نهاد. غالب دواوین شعرای عرب و عجم را ضبط داشته و پس از عروض آن مرض محتویات حافظه اش بکلی نابود و معدوم گردید. ادیب نیشابوری می فرمود صفای اصفهانی در این اواخر که مبتلا بجنون گردیده بود گاه گاهی با من ملاقات میکرد و چون می نشست بدون قصد انشا می گفت : امیر معزی خوب شاعری بود... آقا ببینید چه گفته !... پیام دادم... پیام دادم... و جز این دو کلمه از او هیچ تراوش نمی کرد و پس از آن آغازگریه نهاده و با دو دست بر سر خویش می زد. پس از دو سال که مبتلا بمرض مذکور بود در سن چهل و اند سالگی متوجه بعالم بقا شد و روی از جهان فانی برتافت. سال وفاتش مطابق نقل استاد در سال هزار و سیصد و نه هجری بوده است. ( مجله ارمغان سال هفتم شماره 6-7 ). آقای محمود فرخ در سفینه آرد: نام وی محمدحسین و از شعرای قرن سیزدهم و اوائل قرن چهاردهم هجری است. صفا سنوات آخر عمر خود را در حدود بیست و دو سال در مشهد می زیست و مرحوم مؤتمن الملک ( م 1308 هَ. ق. ) درباره او عنایتی داشت. شیخ علی اصغر آریا که مرید و راوی اشعار صفا است حکایت کند که شاعر به سال 1322 هَ. ق.به بیماری ذات الریه درگذشت و در مدرسه مؤتمن السلطنه که پشت ایوان عباسی صحن کهنه مقدس بود و اکنون خراب است دفن شد و محل دفن متصل به پایه گلدسته طلای عباسی است و نیز نویسد که مستشارالملک فرزند مؤتمن السلطنه به اتکاء خاطره خود سن او را علی الظاهر بین شصت و هفتاد نوشته است. دیوان وی بدستور مؤتمن السلطنه بخط میرزا ابوالقاسم خوشنویس باشی آستان قدس برای چاپ نوشته شده و هنوز هم در خانواده اباخان باقی است و آقای حاجی حسین آقا ملک از آن استنساخی کرده اند ونسخه ای از آن در کتابخانه ملک است... آنچه از احوال صفا نقل کنند این است که در پایان عمر صفای ظاهرش به آلودگی های تریاک و حشیش مکدر شد و تحمل معاشرت وی دشوار بود و خود نیز تنهائی را بیشتر دوست داشت و بهمه چیز و همه کس بی اعتنا بود... در شماره 6-7 مجله ارمغان سال هفتم 1305 مقاله ای بقلم آقای اشراق خاوری بنقل از مرحوم ادیب نیشابوری در احوال صفا درج است که مسلماً تاریخ فوت او را که 1309 نوشته اند و عمراو را که 45 سال دانسته اند درست نیست و دلائلی که فوقاً نوشته شد و تواتری که آثار آن از عهد صباوت در ذهن خود بنده باقی است خلاف آن را ثابت می کند ولی آنچه مربوط به نسیان و دگرگونه بودن احوال او از اثر حشیش در آن مقاله نقل شده با مسموعات خود بنده مطابقت دارد. ( سفینه فرخ ذیل صص 516-518 ). از اوست :بیشتر بخوانید ...
فرهنگ فارسی
دانشنامه اسلامی
[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است
(1322/1309-1269 ق)، شاعر. وی در اصفهان به دنیا آمد. بعد به خراسان رفت و به تحصیل پرداخت. وی با ادیب نیشابوری مصاحب بود. صفای حافظه ای قوی و به علوم ادبی و عربی تسلط داشت از فلسفه و کلام و تفسیر بی بهره نبود.
وی چندی در وادی عرفان پا نهاد و تا پاین عمر مجرد زیست. وی در مشهد درگذشت. منتخبی از اشعار او به کوشش دکتر مظاهر مصفا با نام «برگی از دیوان صفای سپاهانی» چاپ و منتشر شده است. از آثار او: «دیوان» شعر که به اهتمام احمد سهیلی خوانساری طبع و نشر شد.
(1322/1309-1269 ق)، شاعر. وی در اصفهان به دنیا آمد. بعد به خراسان رفت و به تحصیل پرداخت. وی با ادیب نیشابوری مصاحب بود. صفای حافظه ای قوی و به علوم ادبی و عربی تسلط داشت از فلسفه و کلام و تفسیر بی بهره نبود.
وی چندی در وادی عرفان پا نهاد و تا پاین عمر مجرد زیست. وی در مشهد درگذشت. منتخبی از اشعار او به کوشش دکتر مظاهر مصفا با نام «برگی از دیوان صفای سپاهانی» چاپ و منتشر شده است. از آثار او: «دیوان» شعر که به اهتمام احمد سهیلی خوانساری طبع و نشر شد.
wikiahlb: صفای_اصفهانی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید