صفات تنزیلی قران

[ویکی فقه] صفات تنزیلی قرآن. در قرآن کریم صفات متعددی برای خود قرآن آمده است. یکی از این دسته صفات، صفات تنزیلی است.
منظور از صفات تنزیلی، آن دسته از صفات قرآن است که بیانگر نزول قرآن از سوی خداوند سبحان است، در کنار دیگر اوصاف قرآن که از زوایای دیگر به معرفی این کتاب پرداخته اند، مانند: عربی، محکم، متشابه، مبین که به نحوه بیان قرآن پرداخته است و یا صفات تفصیل، تصدیق و مهیمن که به هیمنه قرآن، نسبت به کتب آسمانی اشارت دارد و یا صفات آیات، بصائر، بینات، تذکره ، موعظه و نور که از زاویه بیدارگری و روشنگری قرآن، سخن گفته است، چنانکه صفات برهان، حق، حکمت و علم، ناظر به اتقان و استواری این کتاب عزیز و شکست ناپذیر می باشد.

صفات تنزیلی در قرآن
قرآن کریم به طور مکرر و بیش از یکصد و شصت بار به این حقیقت اشارت کرده است که این کتاب نازل از سوی پروردگار است، مجموع صفات، بیانگر نزول قرآن اعم از تصریحی یا انتزاعی ، اصلی یا تبعی عبارت است از:

← تنزیل
۱. ↑ منظور از صفات تصریحی آن دسته از صفات است که در قرآن بدان تصریح شده است مانند: حکیم، عزیز، مجید.۲. ↑ بدین معنی که از مفاد فعل های ماضی و مضارع، صفات پنهان و ناپیدا، آشکار کرده و صفتی به دست آید، مانند وصف معلم برای پیامبر از آیه «یعلمهم الکتاب والحکمه». و نیز هادی بودن قرآن از آیه «ان هذا القرآن یهدی للتی هی اقوم».۳. ↑ مراد از صفات اصلی، آن دسته از اوصاف قرآن است که از نظر ادبیات عرب خود در جایگاه موصوف قرار دارد، مانند کتاب و ذکر.۴. ↑ مقصود از صفت تبعی، آن دسته از صفات است که در قاموس ادبیات، اعراب متبوع خود را می گیرد، مثل: «انا انزلناه قرآنا عربیا».۵. ↑ واقعه/سوره۵۶، آیه۸۰.
...