صدیقیان، مهین دخت (مشهد ۱۳۱۴ـ تهران ۱۳۷۸ش)
صدیقیان، مهین دخت
بانوی ادیب و پژوهشگر ایرانی. در ۱۳۳۷ش، دورۀ کارشناسی زبان و ادبیات فارسی را در دانشگاه فردوسی مشهد و در ۱۳۴۷ش، دورۀ کارشناسی ارشد همین رشته را در دانشگاه تهران به پایان رسانید. از ۱۳۳۸ تا ۱۳۵۰ش، دبیر دبیرستان های نیشابور و تهران بود. سپس در بنیاد فرهنگ ایران مشغول به کار شد. در ۱۳۵۳ش، از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری گرفت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی به تدریس در جهاد دانشگاهی و مدرسۀ عالی زبان های خارجی مشغول شد و به پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی پیوست. در ۱۳۶۷ش، مأموریتی دوساله به چین، با هدف گسترش زبان و ادبیات فارسی و مشارکت در طرح تدوین فرهنگ چینی به فارسی داشت و مدت دو سال سرپرستی گروه «المعجم المفهرس کتب اربعۀ شیعه» را به عهده داشت و از ۱۳۷۳ش به سمت ریاست پژوهشکدۀ ادبیات منصوب شد. از تألیفات اوست: فرهنگ واژه نمای بسامدی حافظ (۱۳۷۸ش)؛ فرهنگ چینی به فارسی؛ فرهنگ اساطیری ـ حماسی ایران به روایت منابع بعد از اسلام (۱۳۷۵ش)؛ دیوان زیب النساء (مخفی) (۱۳۸۱ش).
صدیقیان، مهین دخت
بانوی ادیب و پژوهشگر ایرانی. در ۱۳۳۷ش، دورۀ کارشناسی زبان و ادبیات فارسی را در دانشگاه فردوسی مشهد و در ۱۳۴۷ش، دورۀ کارشناسی ارشد همین رشته را در دانشگاه تهران به پایان رسانید. از ۱۳۳۸ تا ۱۳۵۰ش، دبیر دبیرستان های نیشابور و تهران بود. سپس در بنیاد فرهنگ ایران مشغول به کار شد. در ۱۳۵۳ش، از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری گرفت. پس از پیروزی انقلاب اسلامی به تدریس در جهاد دانشگاهی و مدرسۀ عالی زبان های خارجی مشغول شد و به پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی پیوست. در ۱۳۶۷ش، مأموریتی دوساله به چین، با هدف گسترش زبان و ادبیات فارسی و مشارکت در طرح تدوین فرهنگ چینی به فارسی داشت و مدت دو سال سرپرستی گروه «المعجم المفهرس کتب اربعۀ شیعه» را به عهده داشت و از ۱۳۷۳ش به سمت ریاست پژوهشکدۀ ادبیات منصوب شد. از تألیفات اوست: فرهنگ واژه نمای بسامدی حافظ (۱۳۷۸ش)؛ فرهنگ چینی به فارسی؛ فرهنگ اساطیری ـ حماسی ایران به روایت منابع بعد از اسلام (۱۳۷۵ش)؛ دیوان زیب النساء (مخفی) (۱۳۸۱ش).