صدیق، عیسی (تهران ۱۲۷۳ـ۱۳۵۷ش)
صدیق، عیسی
(ملقّب: به صدیق اعلم) مؤسس دانشگاه تهران، دولتمرد، استاد و پژوهشگر ایرانی. در ۱۲۹۰ ش عازم فرانسه شد و در ۱۲۹۷ دانشسرای ورسای را به پایان رساند و از دانشگاه پاریس دانشنامه لیسانس در رشته ریاضی گرفت. به تشویق ادوارد براون چندی در مدرسۀ پمبرگ کیمبریج به مطالعه و تدریس پرداخت. در ۱۲۹۷ به ایران بازگشت و تا ۱۳۰۹ مشاغل مختلفی را به عهده داشت ازجمله ریاست فرهنگ گیلان، ریاست تعلیمات عالیه و تدریس در دارالفنون و مدتی نیز مدیر داخلی روزنامۀ «مرد آزاد» بود. در ۱۳۰۹ ش به دعوت دانشگاه کلمبیا برای مطالعۀ فرهنگ امریکا به نیویورک رفت و از آن دانشگاه موفق به اخذ دانشنامه دکتری در فلسفه گردید. پس از بازگشت به ایران مأمور تأسیس دانشگاه تهران شد و تا ۱۳۱۹ ریاست و استادی دانشسرای عالی، دانشکدۀ ادبیات و دانشکده علوم را به عهده داشت. پس از شهریور ۱۳۲۰ش چهار بار به تناوب وزیر فرهنگ شد. در ۱۳۵۰ بازنشسته شد. وی استاد ممتاز دانشگاه تهران و از ۱۳۱۴ش عضو فرهنگستان ایران بود. از مروّجان فرهنگ جدید و از برجسته ترین و مؤثرترین بنیادگذاران علوم تربیتی بود. از سوی جامعۀ فرهنگیان لقب پدر معارف جدید گرفت. از آثار اوست: روش نوین در تعلیم و تربیت؛ تاریخ مختصر آموزش و پرورش؛ اصول عملی علم تربیت (۱۳۰۷ش)؛ ایران نوین و فرهنگ آن، به انگلیسی (نیویورک ۱۳۱۰ش)؛ یادگار عمر؛ اصول تدریس حساب و حل مسایل فکری؛ حقوق بین الملل؛ صنایع ایران در گذشته و در آینده؛ شرح حال و شخصیت و آثار فردوسی.
صدیق، عیسی
(ملقّب: به صدیق اعلم) مؤسس دانشگاه تهران، دولتمرد، استاد و پژوهشگر ایرانی. در ۱۲۹۰ ش عازم فرانسه شد و در ۱۲۹۷ دانشسرای ورسای را به پایان رساند و از دانشگاه پاریس دانشنامه لیسانس در رشته ریاضی گرفت. به تشویق ادوارد براون چندی در مدرسۀ پمبرگ کیمبریج به مطالعه و تدریس پرداخت. در ۱۲۹۷ به ایران بازگشت و تا ۱۳۰۹ مشاغل مختلفی را به عهده داشت ازجمله ریاست فرهنگ گیلان، ریاست تعلیمات عالیه و تدریس در دارالفنون و مدتی نیز مدیر داخلی روزنامۀ «مرد آزاد» بود. در ۱۳۰۹ ش به دعوت دانشگاه کلمبیا برای مطالعۀ فرهنگ امریکا به نیویورک رفت و از آن دانشگاه موفق به اخذ دانشنامه دکتری در فلسفه گردید. پس از بازگشت به ایران مأمور تأسیس دانشگاه تهران شد و تا ۱۳۱۹ ریاست و استادی دانشسرای عالی، دانشکدۀ ادبیات و دانشکده علوم را به عهده داشت. پس از شهریور ۱۳۲۰ش چهار بار به تناوب وزیر فرهنگ شد. در ۱۳۵۰ بازنشسته شد. وی استاد ممتاز دانشگاه تهران و از ۱۳۱۴ش عضو فرهنگستان ایران بود. از مروّجان فرهنگ جدید و از برجسته ترین و مؤثرترین بنیادگذاران علوم تربیتی بود. از سوی جامعۀ فرهنگیان لقب پدر معارف جدید گرفت. از آثار اوست: روش نوین در تعلیم و تربیت؛ تاریخ مختصر آموزش و پرورش؛ اصول عملی علم تربیت (۱۳۰۷ش)؛ ایران نوین و فرهنگ آن، به انگلیسی (نیویورک ۱۳۱۰ش)؛ یادگار عمر؛ اصول تدریس حساب و حل مسایل فکری؛ حقوق بین الملل؛ صنایع ایران در گذشته و در آینده؛ شرح حال و شخصیت و آثار فردوسی.
wikijoo: صدیق،_عیسی_(تهران_۱۲۷۳ـ۱۳۵۷ش)