صدق الهی

[ویکی اهل البیت] صدق در لغت به معنای راست گویی و در مقابل کذب و دروغ گویی است و در اصطلاح به معنای مطابق بودن خبر با واقع است و مقصود از صدق الهی این است که اخباری را که خداوند درباره مبدأ و معاد و آفرینش عالم و همه حوادث گذشته و آینده توسط پیامبران خود بیان فرموده مطابق با واقع و راست است. و ذات مقدس پروردگار از دروغ و غیرواقع گویی منزه و پاک است. «صدق الهی» از صفات خداوند است و به همین اعتبار یکی از نام های او «صادق» است.
این که صدق الهی از صفات فعل است یا ذات بستگی به این دارد که «کلام» را جزء چه صفتی بدانیم صفات فعلی یا ذاتی. اگر «کلام» را از صفات فعلی بدانیم، پیرو آن «صدق» نیز در زمره ی اوصاف فعلی جای خواهد گرفت و چنانچه «کلام» را صفت ذات بدانیم. «صدق» نیز صفت ذاتی خداوند است ولی همان طور که در بحث کلام الهی اثبات شد حق این است که کلام جزء صفات فعلی خداوند است. پس صدق نیز صفت فعل است.
چنان که در دلیل دوم اشاره شد، این صفت در واقع مبنای اصلی اعتماد انسان ها بر دعوت پیامبران است، از این رو اهمیت فوق العاده ای در زندگی بشر دارد زیرا اگر احتمال کذب و دروغ در کلام الهی داده شود، دیگر به هیچ وجه نمی توان اعتبار و حقانیت وحی را ثابت کرد و در نتیجه اعتبار تمام معارف و حقایقی که از وحی الهی و کتاب های آسمانی بدست می آید، مخدوش می گردد.
از همین رو است که متکلمان ضرورت صدق الهی را به گونه ای که شبهه ای نماند به اثبات رسانده اند.