صدای استریو

صدای چندآوا[ ۱] یا صدای استریوآوایی ( به انگلیسی: Stereophonic sound ) یا به اصطلاح عوام، استریو، از شیوه های بازتولید صدا است که برای شنونده توهمی از ژرف نمایی شنیداری ایجاد می کند. این کار معمولاً با استفاده از دو یا چند کانال صوتی مستقل از طریق پیکربندی دو یا چند بلندگو ( یا هدفون چندآوا ) در چنین مسیری به دست می آید، به نحوی که به نظر می رسد صدا از جهات مختلف منتشر می شود و شنونده به صورت طبیعی صدا را به صورت چند بعدی می شنود. پس صدای استریو همانگونه که شامل صداهای دوسویه با دو بلندگو یا دو کانال می شود، صداهای چهارگانه ( کوادرافونیک ) و صدای فراگیر ( ساراند ) را نیز در بر می گیرد و در برابر صدای مونو قرار می گیرد که صدا تنها از یک نقطه پخش می شود یا صدای تمام منابع صوتی یکسان است.
استریو برای اولین بار در نمایشگاهی در سالن اپرای پاریس در سال ۱۸۸۱ استفاده شد و در سال ۱۸۹۰ در فرانسه تجاری سازی شد. [ ۲]
برای تولید صدای استریو از ۲ شیوه استفاده می شود.
در این شیوه در هنگام ضبط از ۲ میکروفون برای ضبط هر یک از خطوط صدا ( چپ و راست ) استفاده می شود. هر یک از خطوط به صورت مجزا ضبط می شود و همین خطوط در هنگام پخش از باند خود ( چپ یا راست ) پخش می گردد. این شیوه اصلی ترین روش ضبط صدای استریو است و به حقیقت بسیار نزدیک تر است.
در این شیوه ضبط از استانداردهای مختلفی استفاده می شود. مثل اختلاف فاز ( A - B ) یا اختلاف جهت که هر کدام مشخصات بسیار ظریفی دارند و شبکه های رادیویی مختلف هر کدام از یکی از شیوه ها به عنوان استاندارد استفاده می کنند. ولی در کل از لحاظ شنونده عادی تفاوت زیادی احساس نمی شود.
با پیشرفت تکنولوژی، روش های جدیدی جهت ایجاد بُعد برای صدا توسط نرم افزارهای کامپیوتری ایجاد شده است که در هنگام ساخت صدا در نرم افزار، با تعیین جهت برای صدا، نرم افزار به صورت خودکار، ۲ خط چپ و راست صدا را ایجاد می کند و بدین صورت حالت ۳ بعدی را برای صدا ایجاد می کند.