صَحْوِ بعدَالمَحْو
اصطلاحی عرفانی. بازگشت خواصّ احساسیِ موجود زنده را به سالک پس از آن که بر اثر ورود واردی قوی، به حالت محو و بی احساسی دچار شده باشد، صحو بعدالمحو می خوانند. حالت محو که بر اثر آن، سالک از احساسات معمول خود عاری می شود، تنها برای شماری از عارفان در بعضی از حالات دست می دهد، و بازگشت حالت طبیعی به آنان، که گاه تا چند ماه به طول انجامیده است، صحو بعدالمحو، و زمانِ عرضۀ معارفِ تحصیل شده در دورۀ محو است. برترین صحو بعد از محو، صَحْوُالمُفیق است که تنها برای پیامبر اکرم (ص) و وارثان بالاختصاص ایشان حاصل شده است. نیز ← سُکر
اصطلاحی عرفانی. بازگشت خواصّ احساسیِ موجود زنده را به سالک پس از آن که بر اثر ورود واردی قوی، به حالت محو و بی احساسی دچار شده باشد، صحو بعدالمحو می خوانند. حالت محو که بر اثر آن، سالک از احساسات معمول خود عاری می شود، تنها برای شماری از عارفان در بعضی از حالات دست می دهد، و بازگشت حالت طبیعی به آنان، که گاه تا چند ماه به طول انجامیده است، صحو بعدالمحو، و زمانِ عرضۀ معارفِ تحصیل شده در دورۀ محو است. برترین صحو بعد از محو، صَحْوُالمُفیق است که تنها برای پیامبر اکرم (ص) و وارثان بالاختصاص ایشان حاصل شده است. نیز ← سُکر
wikijoo: صحو_بعدالمحو