صحرای تارتارها (کتاب). عنوان اصلی:Il deserto dei Tartari
رمانی به زبان ایتالیایی نوشته ی دینو بوتساتی. این رمان که در سال 1940 منتشر شد، مهم ترین اثر این نویسنده به شمار می رود و در فهرست صد کتاب برتر قرن نشریه ی لوموند، در جایگاه بیست و نهم ایستاده است.
طرح داستان
افسر جوانی به نام جووانی دروگو، برای خدمت در ارتش به پادگانی مرزی در کوهستانی دورافتاده و مشرف به بیابانی خالی از سکنه اعزام می شود. دروگو به محض ورود درمی یابد که بودن در آن پادگان اتلاف عمر است، با این حال او مجبور است چهار ماه را در آن مکان سپری کند. بعد از گذشت چهار ماه، دروگو مختار است که قلعه را ترک کند ولی مانند بسیاری دیگر از نظامیان، اسیر جذبه ی مرموز قلعه می شود و همان جا می ماند تا برای حمله ی احتمالی تارتارها آماده باشد، اگرچه هیچ کس حمله ی این قوم بیابان گرد را به چشم ندیده است و همه چیز حاکی از شنیده هاست. با این حال، همه ی افراد حاضر در پادگان به انتظار روزی نشسته اند که بالاخره حمله سر برسد و قلعه شکوت و اهمیت گذشته ی خویش را بازیابد.
سال ها پشت سر هم سپری می شوند و نویسنده با ریتمی کند، زندگی یکنواخت و ملال آور دروگو را روایت می کند. دروگو از زندگی دوستانش که در شهر زندگی می کنند باخبر می شود و حسرت می خورد، چرا که می توانسته مثل آن ها شغلی معمول دست و پا کند و زن و فرزند داشته باشد، اما تمام عمرش را در ناحیه ای دورافتاده در انتظار هیچ تلف کرده است.
در نهایت، تارتارها واقعاً به سمت قلعه هجوم می برند اما در این زمان دروگو بیمار شده و قادر به رهبری اوضاع نیست و به همین دلیل برکنار می شود و در میانه ی راه بازگشت به خانه می میرد.
برخی از خوانندگان، وجه نمادین این اثر را برجسته کرده اند و بر تشابه وضعیت دروگو با بسیاری از مردم تأکید کرده اند. مردمی که در میانه ی راه درمی یابند مسیری که در پیش گرفته اند به هدف مطلوبشان منجر نخواهد شد با این حال به دلایل مختلف از جمله بزدلی یا ملال، در همان وضعیت باقی می مانند و فرصت یگانه ی زندگی را از دست می دهند.
در سال 1976 اقتباسی سینمایی از این اثر توسط والریو زورلینی انجام شد که بخش عمده ای از صحنه های آن، در ارگ بم فیلمبرداری شده بود.
رمانی به زبان ایتالیایی نوشته ی دینو بوتساتی. این رمان که در سال 1940 منتشر شد، مهم ترین اثر این نویسنده به شمار می رود و در فهرست صد کتاب برتر قرن نشریه ی لوموند، در جایگاه بیست و نهم ایستاده است.
طرح داستان
افسر جوانی به نام جووانی دروگو، برای خدمت در ارتش به پادگانی مرزی در کوهستانی دورافتاده و مشرف به بیابانی خالی از سکنه اعزام می شود. دروگو به محض ورود درمی یابد که بودن در آن پادگان اتلاف عمر است، با این حال او مجبور است چهار ماه را در آن مکان سپری کند. بعد از گذشت چهار ماه، دروگو مختار است که قلعه را ترک کند ولی مانند بسیاری دیگر از نظامیان، اسیر جذبه ی مرموز قلعه می شود و همان جا می ماند تا برای حمله ی احتمالی تارتارها آماده باشد، اگرچه هیچ کس حمله ی این قوم بیابان گرد را به چشم ندیده است و همه چیز حاکی از شنیده هاست. با این حال، همه ی افراد حاضر در پادگان به انتظار روزی نشسته اند که بالاخره حمله سر برسد و قلعه شکوت و اهمیت گذشته ی خویش را بازیابد.
سال ها پشت سر هم سپری می شوند و نویسنده با ریتمی کند، زندگی یکنواخت و ملال آور دروگو را روایت می کند. دروگو از زندگی دوستانش که در شهر زندگی می کنند باخبر می شود و حسرت می خورد، چرا که می توانسته مثل آن ها شغلی معمول دست و پا کند و زن و فرزند داشته باشد، اما تمام عمرش را در ناحیه ای دورافتاده در انتظار هیچ تلف کرده است.
در نهایت، تارتارها واقعاً به سمت قلعه هجوم می برند اما در این زمان دروگو بیمار شده و قادر به رهبری اوضاع نیست و به همین دلیل برکنار می شود و در میانه ی راه بازگشت به خانه می میرد.
برخی از خوانندگان، وجه نمادین این اثر را برجسته کرده اند و بر تشابه وضعیت دروگو با بسیاری از مردم تأکید کرده اند. مردمی که در میانه ی راه درمی یابند مسیری که در پیش گرفته اند به هدف مطلوبشان منجر نخواهد شد با این حال به دلایل مختلف از جمله بزدلی یا ملال، در همان وضعیت باقی می مانند و فرصت یگانه ی زندگی را از دست می دهند.
در سال 1976 اقتباسی سینمایی از این اثر توسط والریو زورلینی انجام شد که بخش عمده ای از صحنه های آن، در ارگ بم فیلمبرداری شده بود.
wikijoo: صحرای_تارتارها_(کتاب)