صحبت

سُخ : همریشه با sag آلمانی و say انگلیسی
- اَن : یک دیدگاه می گوید :پسوند کارواژه ساز است برابر با en - آلمانی و پارسی کهن و کُردی ، زیرا در کُردی و آلمانی و پارسی کهن نخست زمان کنون گَردیده ( صرف ) می شده ، سپس زمان گزشته ، ولی در پارسی کنونی وارون آن به کار می رود ؛ برخی بر این باورند که این رَوِش را زبان پارسی از اربی گرفته است. نگرگاه دویُمی می گوید که پسوند - اَن می تواند نامساز یا ابزارساز باشد مانند : تاوَن ، دَرزَن ، سوزَن. . .
- بَت : در گویش های ایرانی مانند سمنانی : باتَن به مینش گفتن است ، مِسال :
تَره ( تَ رِه ) باتِم = به تو ( تو را ) می گویم
بات / بَت به شکل وات و سپس : واژ ، واج ، واک ، واخ ، واز ( آواز ) ، وای ( آوای ، آوا ) ، واق ( واق واق سَگ ) در می آید که در کُل مینه آوا و سِدا را می دهد.
بنابراین صُحبَت می تواند سُخوَت یا سُخبَت بوده باشد که می توان به سورِشِ سُهبَت هم نوشت و گفت ؛ در گفتار روزمَره یا روزانه : سُبَت می گوییم.

من با فلانی صحبت کردم، یعنی من با فلانی همنشینی کردم.
به جای همصحبت، بگویید همسخن یا همگپ.
من دارم صحبت میکنم، یک عبارت کاملا غلط است.