صحاح الفرس

کتاب صحاح الفرس یا فرهنگ محمد بن هندوشاه کهن ترین لغت نامهٔ موجود فارسی به فارسی پس از لغت فرس اسدی است. مؤلف فرهنگ جهانگیری ضمن بیان منابع فرهنگ خود از آن با نام فرهنگ محمد بن هندوشاه یاد کرده است.
مصنف آن شمس الدین محمد بن فخرالدین هندوشاه نخجوانی مشهور به شمس منشی از نویسندگان نامی قرن هشتم هجری است.
وی این کتاب را در سال ۷۲۸ هجری قمری در شهر تبریز در تصحیح لغات طوایف فرس و تنظیم و تکمیل کتاب لغت فرس اسدی، به وضوح صحاح الغه جوعری تصنیف کرده است.
این کتاب در ۲۵ باب دارای چهارصد و سی فصل و دو هزار و سیصد لغت ( اغلب لغات بسیط نه مشتقات و ترکیبات و کنایات ) با شواهد متعدد برای هر لغت و یک دیباچهٔ نسبتاً مفصل توسط دکتر عبدالعلی طاعتی تصحیح انتقادی شده و به وسیلهٔ بنگاه ترجمه و نشر کتاب بطبع رسیده است.
شمس منشی در فاصلهٔ سال های ( ۶۸۴–۷۷۶ هجری قمری ) و کتاب دیگری هم در فن کتابت و نویسندگی به نام دستورالکتاب فی تعیین المراتب از او یادگار مانده است.

صِحاحُ الفُرْس
تألیف شمس الدین محمد نخجوانی، معروف به شمس منشی، فرهنگی فارسی به فارسی. مؤلف این فرهنگ را در ۷۲۸ق در ۲۵ باب و ۴۳۱ فصل به ترتیب الفبای فارسی تدوین و آن را به خواجه غیاث الدین محمد (۷۲۸ـ۷۳۶ق) تقدیم کرده است. در این کتاب، که ۲۳۰۰ واژه را دربر دارد، گاه نام های خاص، صیغه های افعال، واژه های مرکب و صفت های مفعولی نیز آمده است. صحاح الفرس به کوشش عبدالعلی طاعتی چاپ شده است (تهران، ۱۳۵۵ش).