صَبای کاشانی، فتح علی (کاشان ۱۱۷۹ـ همدان ۱۲۳۸ق)
شاعر ایرانی. اصلش از مردم آذربایجان و از دودمان امیران دنبلی بود، اما در کاشان بالید و در شیراز روزگار گذراند. شاگرد صباحی کاشانی بود. از کاشان به شیراز، رشت و آذربایجان سفر کرد. در آغاز از مداحان لطف علی خان زند بود. در هنگام جلوس فتحعلی شاه قاجار در ۱۲۱۲ق به تهران رفت و قصیده ای در مدح او سرود که توجه شاه را برانگیخت. چندی حکومت قم و کاشان داشت و پس از آن که ملتزم دربار شد، لقب ملک الشعرایی گرفت. بیشتر قصایدش در مدح فتحعلی شاه، شاهزادگان و امرای اوست. از شاعران نهضت بازگشت بود و در قصیده و حماسه از شاعران قدیم. افزون بر دیوان قصاید (تهران، ۱۳۴۱ش)، مثنوی های شهنشاه نامه (به تقلید از شاهنامۀ فردوسی)، خداوندنامه، عبرت نامه (به تقلید از تحفةالوافیه خاقانی) و گلشن صبا (به تقلید از گلستان) نیز دارد که در خطاب به فرزندش، محمد حسین متخلص به عندلیب، است.
شاعر ایرانی. اصلش از مردم آذربایجان و از دودمان امیران دنبلی بود، اما در کاشان بالید و در شیراز روزگار گذراند. شاگرد صباحی کاشانی بود. از کاشان به شیراز، رشت و آذربایجان سفر کرد. در آغاز از مداحان لطف علی خان زند بود. در هنگام جلوس فتحعلی شاه قاجار در ۱۲۱۲ق به تهران رفت و قصیده ای در مدح او سرود که توجه شاه را برانگیخت. چندی حکومت قم و کاشان داشت و پس از آن که ملتزم دربار شد، لقب ملک الشعرایی گرفت. بیشتر قصایدش در مدح فتحعلی شاه، شاهزادگان و امرای اوست. از شاعران نهضت بازگشت بود و در قصیده و حماسه از شاعران قدیم. افزون بر دیوان قصاید (تهران، ۱۳۴۱ش)، مثنوی های شهنشاه نامه (به تقلید از شاهنامۀ فردوسی)، خداوندنامه، عبرت نامه (به تقلید از تحفةالوافیه خاقانی) و گلشن صبا (به تقلید از گلستان) نیز دارد که در خطاب به فرزندش، محمد حسین متخلص به عندلیب، است.