صاحبُ الزّمانی، محمدحسن (تهران ۱۳۰۹)
(اسم کامل: محمدحسن ناصرالدین صاحب الزمانی) روان شناس ایرانی و پژوهشگر روان شناسی اجتماعی و مروّج زبان بین المللی اسپرانتو در ایران. در ۱۶سالگی به دانشگاه راه یافت و در رشتۀ معقول و منقول تحصیل کرد. کمی بعد با بورس دولتی به آلمان رفت و در رشتۀ روان شناسی و علوم سیاسی تحصیل کرد و فوق تخصص خود را در این رشته گرفت. در آلمان مدتی دستیار هانس هاینریش شِدِر، زبان شناس و خاورشناس نامی، بود. مدتی نیز در انگلستان به سر برد و با برتراند راسل، فیلسوف انگلیسی، مراوده داشت. در اوایل ۱۳۳۰ش به تهران آمد. در رادیو برنامه هایی در زمینۀ روان شناسی با عنوان کتاب روح بشر، اجرا کرد که می توان درس های او را نخستین گام ها در زمینۀ مطالعات روان شناسی اجتماعی در ایران دانست. سال ها در دانشگاه تهران دروس روان شناسی و مدیریت و آسیب شناسی اجتماعی تدریس کرد و چند سال رئیس سازمان بهداشت جهانی در ایران بود. در ۱۳۵۵ همۀ توان خود را صرف تدریس و گسترش زبان بین المللی اسپرانتو کرد و خود عضو افتخاری سازمان بین المللی اسپرانتو شد. از آثار اوست: منطق برای همه (۱۳۲۸)؛ کتاب روح بشر (۱۳۳۳)؛ راز کرشمه ها (۱۳۳۶)؛ و نمی دانند چرا (۱۳۴۰)؛ آن سوی چهره ها (۱۳۴۲)؛ دیباچه ای بر رهبری (۱۳۴۵)؛ خط سوم (۱۳۵۰)؛ زبان دوم (۱۳۵۸)؛ فردا شدن امروز؛ اقتصاد بیمار کتاب در ایران؛ خداوند دو کعبه؛ جوانی پر رنج؛ ترجمۀ زن در حقوق ساسانی (از بارتلمه).
(اسم کامل: محمدحسن ناصرالدین صاحب الزمانی) روان شناس ایرانی و پژوهشگر روان شناسی اجتماعی و مروّج زبان بین المللی اسپرانتو در ایران. در ۱۶سالگی به دانشگاه راه یافت و در رشتۀ معقول و منقول تحصیل کرد. کمی بعد با بورس دولتی به آلمان رفت و در رشتۀ روان شناسی و علوم سیاسی تحصیل کرد و فوق تخصص خود را در این رشته گرفت. در آلمان مدتی دستیار هانس هاینریش شِدِر، زبان شناس و خاورشناس نامی، بود. مدتی نیز در انگلستان به سر برد و با برتراند راسل، فیلسوف انگلیسی، مراوده داشت. در اوایل ۱۳۳۰ش به تهران آمد. در رادیو برنامه هایی در زمینۀ روان شناسی با عنوان کتاب روح بشر، اجرا کرد که می توان درس های او را نخستین گام ها در زمینۀ مطالعات روان شناسی اجتماعی در ایران دانست. سال ها در دانشگاه تهران دروس روان شناسی و مدیریت و آسیب شناسی اجتماعی تدریس کرد و چند سال رئیس سازمان بهداشت جهانی در ایران بود. در ۱۳۵۵ همۀ توان خود را صرف تدریس و گسترش زبان بین المللی اسپرانتو کرد و خود عضو افتخاری سازمان بین المللی اسپرانتو شد. از آثار اوست: منطق برای همه (۱۳۲۸)؛ کتاب روح بشر (۱۳۳۳)؛ راز کرشمه ها (۱۳۳۶)؛ و نمی دانند چرا (۱۳۴۰)؛ آن سوی چهره ها (۱۳۴۲)؛ دیباچه ای بر رهبری (۱۳۴۵)؛ خط سوم (۱۳۵۰)؛ زبان دوم (۱۳۵۸)؛ فردا شدن امروز؛ اقتصاد بیمار کتاب در ایران؛ خداوند دو کعبه؛ جوانی پر رنج؛ ترجمۀ زن در حقوق ساسانی (از بارتلمه).
wikijoo: صاحب_الزمانی،_محمدحسن_(تهران_۱۳۰۹)