صائغی
لغت نامه دهخدا
صائغی.[ ءِ ] ( اِخ ) محمدبن عبداﷲ، معروف به قاضی شدید، مکنی به ابی عبداﷲ. وی با سیرتی ستوده منصب قضاوت مرو داشت و مردی مناظر و فحل و با باطنی و ظاهری جمیل بود. نماز و قرآن بسیار میخواند. نزد قاضی محمد ارسانیدی فقه آموخت و نائب وی در قضاوت و خطبه گردید و سپس مدتی آن شغل به اصالت به وی محول شد. او از استاد خویش محمدبن حسین ارسانیدی و سیدمحمدبن ابی شجاع علوی سمرقندی و دیگران حدیث شنید. سمعانی گوید: جزئی از حدیث از وی بنوشتم و او مرا به اشتغال فقه تحریص کرد وهنگامی که من در سفر بودم درگذشت. ( الانساب ص 349 ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید