شیه. [ ی َ / ی ِ ] ( از ع اِ ) علامت. نشان. زیور ( در اسب ). رنگ مخالف بدن. خال. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به شیة شود. || شیهه و بانگ اسب :
چنان با شیه حمله کرد ادهمش
که در حمله خون شد خوی از ادرمش.
اسدی.
شیه. [ ش َی ْه ْ / شی َ / شی ِ ] ( اِ ) بانگ و آواز. ( منتهی الارب ). || شیهه و بانگ اسب. شنه. ( ناظم الاطباء ).
شیه. [ ش َی ْه ْ ] ( ع مص ) عیب کردن کسی را. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || چشم زدن به کسی. ( اقرب الموارد ).
شیه. [ ش َی ْه ْ ] ( ع اِ ) ج ِ شاة. ( از اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). رجوع به شاة شود.
شیه. [ ش َ ی َ ] ( اِخ ) دهی است از بخش رودسر شهرستان لاهیجان. سکنه آن 130 تن. آب آن از چشمه سار. شغل اهالی زراعت و نوازندگی. اکثر مردان به نواختن موسیقی محلی آشنا هستند و در عروسیهای آبادیهای مجاور شرکت می کنند. ( از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2 ).
