شینتو

شینتو ( به ژاپنی: 神道 ) یعنی راه خدایان، آئین باستانی ژاپن است. این آئین ایزدبانوی خورشید به نام اماتراسو ( 天照 ) را نگهبان سرزمین اجدادی می داند و خاندان امپراتوری را از نسل این خدا و تجسم وی می شمارد.
هدف آیین شینتو تحقق و تکمیل ارادهٔ کامی و نیاکان در خانواده، جامعه و ملت است انسان ها مانند کل طبیعت، کودکان کامی هستند. [ ۱]
کیش مهایانای بودایی در حدود سال ۵۵۲ میلادی به ژاپن وارد شد و پس از برخورد با شینتو، سرانجام بسیاری از عناصر بودایی را به مذهب شینتو منتقل کرد. پرستش خدایان ملی و امپراتور و وطن پرستی از آداب این آئین است. نوعی فتوت به نام بوشیدو ( 武士道 ) به معنی طریقه دلاوران که تا اندازه ای از آئین ذن الهام می گرفت، جوانمردی و مقاومت برای شرف را الزام می کرد. آئین شینتو نیز بارها نوسازی شده است و پرستش امپراتور از سال ۱۹۴۶ توسط خود وی منسوخ گردیده است. .
آیین شینتو بر خلاف ادیان ابراهیمی کتاب مقدسی ندارد، حقیقتی که خود نشانهٔ مهمی از ویژگی دین شینتویی است. هر چند که بعضی از ضبط های تاریخی قدیمی به عنوان متونی معتبر شناخته می شوند و از این رو مبنای تاریخی و معنوی شینتویی را به وجود می آورند. قدیمی ترین این کتب به دستور امپراتور وقت تألیف شده و شامل اسطوره و تاریخ اولیهٔ ملت ژاپن است. کتاب کوجیکی مهم ترین و قدیمی ترین کتاب مذهبی آیین شینتو است. تاریخ نگارش آن برابر با سال ۷۱۲ میلادی است و روایتی از حوادث و رویدادهای تاریخی تا سال ۶۲۸ میلادی ارائه می دهد. هر چند که اصل این کتاب با حروف مصور چینی نوشته شده، سبک آن باستانی و ژاپنی خالص است. کتاب دیگر نیهون گی یا نیهون شوکی به معنای وقایع ژاپن است که ۸ سال پس از کوجیکی به زبان چینی نوشته شد، یعنی در سال ۷۲۰ میلادی و سلسلهٔ وقایع را تا سال ۶۹۷ میلادی ادامه می دهد. این کتاب با تفصیل بیشتری نسبت به کتاب کوجیکی نوشته شده است و از آن جهت که از بعضی رویدادهای واحد چندین روایت به دست داده است، و هم از نظر اینکه موضوعاتی دارد که کوجیکی به آن ها نمی پردازد، ارزش و اهمیت خاصی دارد. این دو کتاب فقط گزارش های باستانی موجود از خاندان سلطنتی ژاپن و قبایل مختلف تشکیل دهندهٔ ملت ژاپن را در بر می گیرد و نزد پیروان دین شینتویی منزلت بالایی دارد.
کتاب های کوجیکی ( طرز نوشتن آن به ژاپنی با کتاب کوجیکی تفاوت دارد ) به معنای سالنامهٔ رویدادهای باستانی، گوگوشویی به معنای گردآوری هایی از داستان های باستانی و انگی شیکی به معنای جزئیات قوانین دوره انگی نیز در زمرهٔ منابع اصلی و اولیهٔ اطلاعات هستند. [ ۲]

شینْتو (Shinto)
معبد (در چینی: شین تائو به معنی «راه خدایان») دین بومی ژاپن. یگانگی همدلانه با نیروهای طبیعی، سرسپردگی به خاندان حاکم به عنوان بازماندگان آماتِراسو اُمیکامی، الهۀ آفتاب، در آن آمیخته اند. شکل میهن پرستانۀ ستیزه جویی از آن موسوم به شینتو دولتی در عهد امپراتور میجی (۱۸۶۸ـ۱۹۱۲) پدید آمد و تا ۱۹۴۵ که کنار گذاشته شد رسمی ماند. شینتو ترجمۀ چینیِ کامی ـ نو ـ میچی ژاپنی است. آیین های شینتو به «کامی» متوسل می شوند، نیروهای مرموز طبیعت که در عوارض طبیعی مانند کوه ها و درختان و سنگ ها و چشمه ها و غارها نهفته اند. شینتو بر مدار خلوص و ایمان و صداقت می گردد. گمراهی ها را در تطهیرهای آیینی می توان شست. این آیین ها، همچنین خواستۀ عابد را، هنگامی که تمنایی از محضر کامی دارد، قابل طرح و قبول می کند. مقدس ترین زیارتگاه شینتو در ایسه بر کرانۀ خلیج ایسه در جنوب شرقی جزیرۀ هونشو واقع است. همان جا در معبد الهۀ آفتاب آینه ای نگهداری می شود که می گویند در قرن ۷پ م به جیمو، نخستین امپراتور افسانه ای ژاپن، داده شده است. قدیمی ترین و مهم ترین زیارتگاه رسمی شینتو (شاید قرن ۴م) ایزومو تایشا جینجا نزدیک ایزومو در غرب هونشو است. گفته می شود که همۀ کامی ها هرساله در ماه اکتبر آن جا جمع می شوند. شینتو فاقد متون فلسفی است، ولی کتبی دارد دربارۀ اساطیر، رویه های آیینی و اداری، قوانین مذهبی، تواریخ ایام دودمان های حاکم، و ساخت معبد. شینتو نه اصول عقایدی دارد و نه نظام اخلاقی ثابتی. پیروان شینتو بتی از خدایانشان نداشتند تا این که از قرن ۸م با آیین بودا همزیستی کردند و درآمیختند. کوشش هایی نیز برای تلفیق آن با اخلاق کنفوسیوسی انجام گرفته است. شینتوئیسم، ۱۳۰ فرقه را دربر می گیرد که همه به رسمیت شناخته می شوند ولی برخلاف شینتو دولتی (که در ۱۹۴۶، پس از جنگ جهانی دوم وقتی که امپراتور هیروهیتو شأن الهی خود را انکار کرد، برچیده شد) از حمایت دولتی محروم اند. در قرن های ۶ـ۸م کهانت شینتو موروثی شد. پیش از آن آیین های مذهبی را ملوک طوایف برگزار می کردند که در رأسشان امپراتور بود. در دورۀ توکوگاوا (۱۶۰۳ـ۱۸۶۷) شینتو چنان زیر سلطۀ دین بودا رفت که حتی مرسوم شد کاهنان شینتو و اعضای خانواده شان به معبدی بودایی وابسته باشند و مراسم تدفین شان را کاهنی بودایی اجرا کند. در واکنش بدان، انواع مکتب های خلوص گرای شینتو پدید آمد و بخشی از نهضت ملی احیاگرانه ای را در قرون ۱۸ و ۱۹ تشکیل داد. ازجمله اعیاد شینتو: سئیجین ـ نو ـ هی (روز بزرگسالان) برابر با ۱۵ ژانویه، که جوانان در ۲۰سالگی به زیارت معبد می روند؛ شیچی ـ گو ـ سان (هفت ـ پنج ـ سه) در ۱۵ نوامبر که پسرهای پنج و دخترهای سه و هفت ساله را برای تبرک به مبعد می برند. مراسم ازدواج ژاپنی ها اغلب شامل ادای سوگندی دربرابر کامی است و غالب طرح های ساختمانی با یکی دو مراسم تطهیر به انجام می رسد. مشخصۀ معبدهای شینتو یک توریئی یا دروازۀ قرمزرنگِ دور تا دورْ آزاد شبیه حرف H با یک تیر افقی دیگر در بالای آن است. بنای سنتی معبدها ساختمان نسبتاً ساده ای دارد، چوبی با سقف شیب دار که بی شباهت با خانه های روستایی سبک قدیم نیست.