شین هانگا

شین - هانگا ( ژاپنی: 新版画؛ انگلیسی: Shin - hanga، به معنی چاپ نقش های نو یا باسمه های چوبی نو ) جنبشی هنری در سدهٔ بیستم ژاپن بود که طی دوره های تایشو و شووا رونق داشت. این جنبش هنر تصویرگری اوکی یوئه سنتی را که ریشه در دوره های ادو و میجی ( سده های ۱۷ تا ۱۹ میلادی ) داشت، بازآفرینی و زنده کرد.
جنبش شین - هانگا برخلاف سوساکو - هانگا هنر را محصولی از کار گروهی هنرمند، حکاک، چاپگر و ناشر می دانست و به سنت اوکی یوئه وفادار بود. اوج درخشش این شیوه به سال های ۱۹۱۵–۱۹۴۲ بازمی گردد اگرچه به شکل محدودتری تا ۱۹۵۰ ادامه داشت. هنرمندان این جنبش از امپرسیونیسم اروپایی تأثیر گرفته بودند و گاه به بازنمایی تأثیرات نور و سایه و به حالات درونی افراد توجه داشتند اما بیشتر روی تم های سنتی همچون چشم اندازها، مکان های معروف، زنان زیبا، هنرمندان کابوکی و نقاشی گل و مرغ متمرکز بودند.