شیمی میزبان–مهمان

در شیمی فرامولکولی، [ ۲] شیمی میزبان–مهمان کمپلکس هایی را توصیف می کند که از دو یا چند مولکول یا یون تشکیل شده اند که در روابط ساختاری منحصر به فردی توسط نیروهایی غیر از پیوندهای کووالانسی کامل با هم نگه داشته شده اند. شیمی میزبان–مهمان شناخت مولکولی و برهمکنش های ناشی از پیوند غیرکووالانسی را در بر می گیرد. پیوند غیرکووالانسی در حفظ ساختار سه بعدی مولکول های بزرگ مانند پروتئین ها، نقشی اساسی دارد و در بسیاری از فرآیندهای زیستی که در آن مولکول های بزرگ به طور خاص اما گذرا به یکدیگر متصل می شوند، نقش دارد.
برهمکنش های غیرکووالانسی را می توان تقریباً به دو دسته تقسیم کرد، آن هایی که اثرالکترواستاتیکی در آن غالب است و آن هایی که اثر پراکندگی در آن غالب است. برخی از پیوندهای غیر کووالانسی عبارتند از: پیوند یونی، پیوند هیدروژنی، نیروهای واندروالسی و برهم کنش های آبگریز. [ ۳]