شیلِر، یوهان (۱۷۵۹ـ۱۸۰۵)(Schiller, Johann)
شیلِر، یوهان
نمایش نامه نویـس، شـاعر، و مورخ آلمانی. با الهام از جنبش طوفان و طغیان شعر و نمایش نامه می نوشت، از جمله تریلوژی نمایشی والنشتاین(۱۷۹۸ـ۱۷۹۹). شیلر آرمان گرا بود و غالب آثارش گویای آرزوی آزادی سیاسی و اجتناب ازمیان مایگی است. پس از موفقیت نمایش نامه اش با نام راهزنان(۱۷۸۱)، تراژدی های توطئۀ فیسکو در جنووا(نخستین نمایش نامه تاریخی اش) و نیرنگ و عشقرا تکمیل کرد (۱۷۸۳). در ۱۷۸۷ نمایش نامۀ کمال یافته تر دون کارلوسرا منتشر کرد که به شعر سپید سروده بود و در همین سال «برای شادی» را سرود که بعدها بتهوون در سمفونی نُهم خود از آن استفاده کرد. در مقام استاد تاریخ دانشگاه ینا از ۱۷۸۹، تاریخ جنگ های سی سالهرا نوشت و دوستی با گوته را پس از آن که مدتی میان شان اختلاف افتاده بود از سر گرفت. مقالات او در باب زیبایی شناسی شامل قطعۀ نقد ادبی با نام دربارۀ شعر ساده و احساساتی(۱۷۹۵ـ۱۷۹۶) است. شیلر با نوشتن نمایش نامه های کلاسیک مانند 'والنشتاین'، ماریا استوارت(۱۸۰۰)، دوشیزۀ اورلئان۱(۱۸۰۱)، و ویلهلم تِل(۱۸۰۴) شاخص ترین نمایش نامه نویس آلمانی شد. او در مارباخ، نزدیک رود نِکار، به دنیا آمد. در مقام جراح در هنگی در اشتوتگارت مشغول خدمت شد. اما پس از دیدار اتفاقی با گوته به شعر و نمایش نامه نویسی روی آورد. شیلر در ۱۷۸۳ به مانهایم آمد و در آن جا مدیر تئاتر مانهایم او را «شاعر تئاتر» خود کرد. در ۱۷۸۵ به دعوت دوستی به نام کریستیان گوتفریت کورنر به لایپزیگ رفت. در آن جا برای نخستین بار در آرامش و در مرکز توجه محفلی از دوستان خوبش بود و در سرودِ «برای شادی» احساسات خود را بیان کرد. رمان نیز نوشت: جنایت برای شرف ازدست رفته(۱۷۸۶) و رمان ناتمام روح پین(۱۷۸۹). تراژدی او، 'دون کارلوس'، با استقبال مواجه شد و شیلر به نوشتن آثار تاریخی دربارۀ شورش هلندی ها رو آورد (۱۷۸۸). در ۱۷۹۳ جنگ سی ساله را تمام کرد، سپس به مطالعۀ فلسفه، مخصوصاً آثار کانت رو آورد؛ و چنان که از آثار منثور او در باب هنر و زیبایی پیداست، به دانش فلسفی گسترده ای دست یافت. برخی آثار او در این زمینه عبارت اند از دربارۀ وقار و شأن و نامه هایی دربارۀ تعلیم زیبایی شناختی انسان(هردو در ۱۷۹۳)، و چند رساله در باب تراژدی. کتاب دربارۀ شعر ساده و احساساتی آخرین کار او در این دوره بود.
شیلِر، یوهان
نمایش نامه نویـس، شـاعر، و مورخ آلمانی. با الهام از جنبش طوفان و طغیان شعر و نمایش نامه می نوشت، از جمله تریلوژی نمایشی والنشتاین(۱۷۹۸ـ۱۷۹۹). شیلر آرمان گرا بود و غالب آثارش گویای آرزوی آزادی سیاسی و اجتناب ازمیان مایگی است. پس از موفقیت نمایش نامه اش با نام راهزنان(۱۷۸۱)، تراژدی های توطئۀ فیسکو در جنووا(نخستین نمایش نامه تاریخی اش) و نیرنگ و عشقرا تکمیل کرد (۱۷۸۳). در ۱۷۸۷ نمایش نامۀ کمال یافته تر دون کارلوسرا منتشر کرد که به شعر سپید سروده بود و در همین سال «برای شادی» را سرود که بعدها بتهوون در سمفونی نُهم خود از آن استفاده کرد. در مقام استاد تاریخ دانشگاه ینا از ۱۷۸۹، تاریخ جنگ های سی سالهرا نوشت و دوستی با گوته را پس از آن که مدتی میان شان اختلاف افتاده بود از سر گرفت. مقالات او در باب زیبایی شناسی شامل قطعۀ نقد ادبی با نام دربارۀ شعر ساده و احساساتی(۱۷۹۵ـ۱۷۹۶) است. شیلر با نوشتن نمایش نامه های کلاسیک مانند 'والنشتاین'، ماریا استوارت(۱۸۰۰)، دوشیزۀ اورلئان۱(۱۸۰۱)، و ویلهلم تِل(۱۸۰۴) شاخص ترین نمایش نامه نویس آلمانی شد. او در مارباخ، نزدیک رود نِکار، به دنیا آمد. در مقام جراح در هنگی در اشتوتگارت مشغول خدمت شد. اما پس از دیدار اتفاقی با گوته به شعر و نمایش نامه نویسی روی آورد. شیلر در ۱۷۸۳ به مانهایم آمد و در آن جا مدیر تئاتر مانهایم او را «شاعر تئاتر» خود کرد. در ۱۷۸۵ به دعوت دوستی به نام کریستیان گوتفریت کورنر به لایپزیگ رفت. در آن جا برای نخستین بار در آرامش و در مرکز توجه محفلی از دوستان خوبش بود و در سرودِ «برای شادی» احساسات خود را بیان کرد. رمان نیز نوشت: جنایت برای شرف ازدست رفته(۱۷۸۶) و رمان ناتمام روح پین(۱۷۸۹). تراژدی او، 'دون کارلوس'، با استقبال مواجه شد و شیلر به نوشتن آثار تاریخی دربارۀ شورش هلندی ها رو آورد (۱۷۸۸). در ۱۷۹۳ جنگ سی ساله را تمام کرد، سپس به مطالعۀ فلسفه، مخصوصاً آثار کانت رو آورد؛ و چنان که از آثار منثور او در باب هنر و زیبایی پیداست، به دانش فلسفی گسترده ای دست یافت. برخی آثار او در این زمینه عبارت اند از دربارۀ وقار و شأن و نامه هایی دربارۀ تعلیم زیبایی شناختی انسان(هردو در ۱۷۹۳)، و چند رساله در باب تراژدی. کتاب دربارۀ شعر ساده و احساساتی آخرین کار او در این دوره بود.
wikijoo: شیلر،_یوهان_(۱۷۵۹ـ۱۸۰۵)