شیعه هراسی

[ویکی شیعه] شیعه هراسی یا شیعه ستیزی به مقابله با افکار شیعی و دشمنی فکری و عملی با مذهب تشیع گفته می شود. برخی سابقه آن را به دوران حضور ائمه(ع) دانسته اند. بنی امیه نخستین کسانی بودند که شیعه ستیزی را رسما آغاز کردند تا آنجا که نقل می کنند امام حسن(ع) برای حفظ دین و جان شیعیان مجبور به صلح شد. در ابتدای حکومت عباسیان شیعه هراسی کمتر شد اما بر اساس گزارش منابع طولی نکشید که دوباره شیعه ستیزی افزایش یافت. عباسی ها شیعیان را از زیارت قبر امام حسین(ع) منع می کردند. بعد از دوران حضور معصوم(ع) به دلیل وجود حکومت هایی مانند حمدانیان، آل بویه و فاطمیان، شیعه کمتر تحت فشار بود اما با روی کار آمدن غزنویان، سلجوقیان و ایوبیان شیعه هراسی دوباره آغاز شد. برخی معتقدند که در دوران معاصر نیز شیعه هراسی با اهداف و شیوه های متعدد از جمله تفرقه میان فرق و مذاهب مختلف، فشارهای اقتصادی و سیاسی و به کارگیری فیلم و شبکه های مجازی انجام می شود.
شیعه هراسی به مقابله با افکار شیعی و دشمنی فکری و عملی با مذهب تشیع گفته می شود. برخی معتقدند شیعه ستیزی از صدر اسلام شکل گرفته و از همان دوره فعالیت های سیاسی، فرهنگی و نظامی علیه شیعه انجام می شده است.
بر اساس برخی منابع، بنی امیه نخستین کسانی بودند که در زمان حضور معصومین(ع) شیعه ستیزی را رسما شروع کردند، تا آنجا که امام حسن (ع) می فرماید برای حفظ دین و جان شیعیان صلح کردم و برخی منابع تاریخی یکی از شروط صلح امام حسن (ع) حفظ جان، مال و ناموس شیعیان بوده، اما این شرایط با روی کارآمدن خلیفه اموی اجرایی نشد و در این دوره چند هزار شیعه کشته شد. امام باقر (ع) می فرماید:«بدترین زمان، در شیعه ستیزی، دوران اولین خلیفه اموی پس از شهادت امام حسن (ع) بوده است». این جریان ادامه داشت تا زمان یزید بن معاویه که در این دوران واقعه کربلا و بعد از آن واقعه حره رخ داد. شیعه ستیزی تا آنجا ادامه داشت که امام سجاد (ع) می فرماید«در مکه و مدینه حتی بیست نفر هم از دوستان(شیعیان) ما باقی نمانده بود». گفتند در زمان حکومت عبد الملک بن مروان، حَجاج شیعیان را به کوچک ترین بهانه ای بازداشت می کرد و می کشت. به حدی که درباره مردی گفته می شد زندیق یا کافر است، بهتر بود از اینکه وی را شیعه علی (ع) معرفی کنند.