شیعه ستیزی به مقابله با شیعه گرایی و مذهب شیعه گفته می شود.
در سال ۱۲۱۶ امیرسعود در رأس نیروهای بسیاری از مردم نجد و حبوب و حجاز و تهامه و نواحی دیگر به قصد عراق حرکت نمود و در ماه ذی القعده به شهر کربلا رسید و آن را محاصره کرد. سپاه مذکور باروی شهر را خراب کردند و به زور وارد شهر شدند. بیشتر مردم را در کوچه و بازار و خانه ها به قتل رسانیدند و نزدیک ظهر با اموال و غنائم فراوان از شهر خارج شدند، سپس در محلی به نام ابیض گرد آمدند. خمس اموال را خود سعود برداشت و بقیه را به هر پیاده یک سهم و به هر سوار دو سهم قسمت کرد ( چون به نظر آنها جنگ با کفار بود ) .
... [مشاهده متن کامل]
عثمان بن بشر از مورخان وهابی دربارهٔ حمله به کربلا چنین می نویسد:
. . . گنبد روی قبر ( یعنی قبر حسین بن علی ) را ویران ساختند و صندوق روی قبر را که زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده بودند، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا و نقره و قرآن های نفیس و جز آن ها یافتند، غارت کردند و نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند در حالی که قریب به ۲۰۰۰ تن از اهالی کربلا را کشته بودند.
حرم ائمهٔ بقیع به سال ۴۹۵ یعنی اواخر قرن پنجم دارای گنبد و بارگاه شده است. جهانگرد معروف ابن جبیر که در قرن هفتم به حجاز سفر کرده، در دیداری که از بقیع داشته است آن را این گونه توصیف می کند که:
و آن قبه ای مرتفع و سر به فلک کشیده است که در نزدیکی در بقیع واقع شده.
در قرن هشتم قمری، بعد از گذشت ۱۵۰ سال از سفر ابن جبیر، ابن بطوله سفری به مدینه نموده و مشاهدات خود را این گونه بیان می کند: حرم ائمهٔ بقیع، قبه ای است سر به فلک کشیده و از نظر استحکام، بدیع و اعجاب انگیز است.
در قرن معاصر، صاحب کتاب مراه الحرمین ابراهیم رفقت پاشا، ۱۹ سال قبل از تخریب حرم ائمهٔ بقیع سفر حج نموده و توصیفاتی دارد: «عباس و حسن ابن علی و ائمهٔ سه گانه در زیر یک قبه قرار گرفته اند که بزرگ تر از همهٔ قبه های موجود در بقیع است. »
در طول تاریخ سه بار بقیع تعمیر شده است. بار اول در سال ۵۱۹ توسط المستضر بالله و برای بار سوم در اواخر قرن سیزدهم توسط سلطان محمود غزنوی. کتیبه هایی که جهانگردان در سفرهای شان از بقیع خوانده اند، گویای این مطلب است.
نیروهای وهابی به رهبری عبدالعزیز آل سعود در سال ۱۲۲۱ بعد از محاصرهٔ طولانی مدینه، ساکنان شهر را در تنگنا قرار دادند و مردم بی شماری را قتل عام کردند. سپس خادمان آستان پیامبر را یک جا جمع کردند و برای آن که محل جمع آوری و نگهداری هدایا را نشان دهند، آنان را مورد ضرب و شتم قرار دادند. بعد از غارت کردن حرم نبوی، هنگام بازگشت به نجد که محل استقرار وهابیون بود، از بقیع گذشتند و عبدالعزیز دستور تخریب تمامی بارگاه ها را صادر کرد. گفتنی است آن ها در این حمله چهار صندوق مملو از جواهرات مرصع به الماس و یاقوت گرانبها و حدود یکصد قبضه شمشیر با غلاف های مطلا به طلای خالص و تزیین شده به الماس و یاقوت و… به یغما بردند. در این زمان، خلافت عثمانی به والی خود محمدعلی پادشاه دستور داد که حجاز را از سلطهٔ وهابی ها رهایی دهد و کنترل حجاز را به دست گیرد. پس از جنگی خونین به سال ۱۲۲۷ وهابی ها شکست سختی خوردند و مردم به بازسازی اماکن متبرکه همت گماشتند.
در سال ۱۲۱۶ امیرسعود در رأس نیروهای بسیاری از مردم نجد و حبوب و حجاز و تهامه و نواحی دیگر به قصد عراق حرکت نمود و در ماه ذی القعده به شهر کربلا رسید و آن را محاصره کرد. سپاه مذکور باروی شهر را خراب کردند و به زور وارد شهر شدند. بیشتر مردم را در کوچه و بازار و خانه ها به قتل رسانیدند و نزدیک ظهر با اموال و غنائم فراوان از شهر خارج شدند، سپس در محلی به نام ابیض گرد آمدند. خمس اموال را خود سعود برداشت و بقیه را به هر پیاده یک سهم و به هر سوار دو سهم قسمت کرد ( چون به نظر آنها جنگ با کفار بود ) .
... [مشاهده متن کامل]
عثمان بن بشر از مورخان وهابی دربارهٔ حمله به کربلا چنین می نویسد:
. . . گنبد روی قبر ( یعنی قبر حسین بن علی ) را ویران ساختند و صندوق روی قبر را که زمرد و یاقوت و جواهرات دیگر در آن نشانده بودند، برگرفتند و آنچه در شهر از مال و سلاح و لباس و فرش و طلا و نقره و قرآن های نفیس و جز آن ها یافتند، غارت کردند و نزدیک ظهر از شهر بیرون رفتند در حالی که قریب به ۲۰۰۰ تن از اهالی کربلا را کشته بودند.
حرم ائمهٔ بقیع به سال ۴۹۵ یعنی اواخر قرن پنجم دارای گنبد و بارگاه شده است. جهانگرد معروف ابن جبیر که در قرن هفتم به حجاز سفر کرده، در دیداری که از بقیع داشته است آن را این گونه توصیف می کند که:
و آن قبه ای مرتفع و سر به فلک کشیده است که در نزدیکی در بقیع واقع شده.
در قرن هشتم قمری، بعد از گذشت ۱۵۰ سال از سفر ابن جبیر، ابن بطوله سفری به مدینه نموده و مشاهدات خود را این گونه بیان می کند: حرم ائمهٔ بقیع، قبه ای است سر به فلک کشیده و از نظر استحکام، بدیع و اعجاب انگیز است.
در قرن معاصر، صاحب کتاب مراه الحرمین ابراهیم رفقت پاشا، ۱۹ سال قبل از تخریب حرم ائمهٔ بقیع سفر حج نموده و توصیفاتی دارد: «عباس و حسن ابن علی و ائمهٔ سه گانه در زیر یک قبه قرار گرفته اند که بزرگ تر از همهٔ قبه های موجود در بقیع است. »
در طول تاریخ سه بار بقیع تعمیر شده است. بار اول در سال ۵۱۹ توسط المستضر بالله و برای بار سوم در اواخر قرن سیزدهم توسط سلطان محمود غزنوی. کتیبه هایی که جهانگردان در سفرهای شان از بقیع خوانده اند، گویای این مطلب است.
نیروهای وهابی به رهبری عبدالعزیز آل سعود در سال ۱۲۲۱ بعد از محاصرهٔ طولانی مدینه، ساکنان شهر را در تنگنا قرار دادند و مردم بی شماری را قتل عام کردند. سپس خادمان آستان پیامبر را یک جا جمع کردند و برای آن که محل جمع آوری و نگهداری هدایا را نشان دهند، آنان را مورد ضرب و شتم قرار دادند. بعد از غارت کردن حرم نبوی، هنگام بازگشت به نجد که محل استقرار وهابیون بود، از بقیع گذشتند و عبدالعزیز دستور تخریب تمامی بارگاه ها را صادر کرد. گفتنی است آن ها در این حمله چهار صندوق مملو از جواهرات مرصع به الماس و یاقوت گرانبها و حدود یکصد قبضه شمشیر با غلاف های مطلا به طلای خالص و تزیین شده به الماس و یاقوت و… به یغما بردند. در این زمان، خلافت عثمانی به والی خود محمدعلی پادشاه دستور داد که حجاز را از سلطهٔ وهابی ها رهایی دهد و کنترل حجاز را به دست گیرد. پس از جنگی خونین به سال ۱۲۲۷ وهابی ها شکست سختی خوردند و مردم به بازسازی اماکن متبرکه همت گماشتند.
