شیطان تاسمانی ( نام علمی: Sarcophilus harrisii ) پستانداری کیسه دار است که در جنگل های تاسمانی زندگی می کند. در گذشته این جانور در سراسر خاک استرالیا و تاسمانی یافت می شد، امّا با ورود انسان ها نسل آن در استرالیا منقرض شد و واپسین نمونه های این جانور در نزدیک ۵۰۰ سال پیش از میان رفتند و تاسمانی، که جزیره ای بسیار کوچکتر از استرالیا واقع در جنوب شرقی آن است، تنها منطقه ای شد که آن ها در آن به بقا ادامه دادند.
شیطان تاسمانی با بدنی به اندازهٔ یک سگ کوچک و وزنی کمتر از ۱۰ کیلوگرم بزرگ ترین کیسه دار گوشت خوار در جهان به شمار می رود که تا ۹۰ سانتیمتر رشد می کند. بدن آن پشمی به رنگ سیاه و با خطی سفید در جلوی سینه و پایین سر دارد. آن ها سبیل های بلندی دارند که از آن برای یافتن طعمه در شب بهره می گیرند. شیطان ها توانایی تولید صداهای گوناگون و بلند و جیغ های ترسناک را دارند که از آن به عنوان نوعی وسیلهٔ رفع تهدید یا راهی برای برقراری ارتباط بهره می گیرند. فشاری که فک این حیوان می تواند وارد کند بیش از یک تن است که از آن برای خُردکردن استخوان های طعمه هایش بهره می گیرد. چهرهٔ شرربار و صدای ترسناک شیطان تاسمانی در هنگام درگیری باعث شد که مهاجران اروپاییِ نخستین به آن نام «شیطان» دهند.
این جانوران گوشت خوار هستند و اغلب مردار و لاشهٔ جانوران را می خورند. آن ها در صورتی که گوشت پیدا نکنند از گیاهان، تخم ماهی و قورباغه، و حشرات نیز تغذیه می کند. شیطان های ماده پناهگاهی در تنهٔ توخالی درختان یا حفره ها و غارها برای خود پیدا می کنند و بچه های خود را در آن شیر می دهند. در هر بارداری به طور متوسّط چهار بچه در کیسهٔ مادر به مدت ۱۵ هفته زندگی می کنند.
از سال ۱۹۴۱، شیطان های تاسمانی به طور قانونی تحت حفاظت درآمدند و از آن زمان جمعیت آنان افزایش یافت و طبق آخرین سرشماری در دههٔ ۱۹۹۰ تعداد شیطان تاسمانی به حدود ۱۵۰ هزار قلّاده رسید. اما پس از آن شیوع سرطان واگیرداری به نام تومور صورتی باعث کاهش شدید جمعیت این جانوران شده است. این بیماری فراگیر توسّط گازگرفتن از یک شیطان به دیگری منتقل می شود و جانور را در مدّت زمانی کمتر از یک سال از پای در می آورد. در نواحی پرجمعیت نرخ مرگ و میر این جانوران به ۸۰ تا ۹۰ درصد رسیده است. از جمله دیگر خطرهایی که نسل شیطان را تهدید می کند گسترش جمعیت روباه های قرمز است که با خوردن توله های این کیسه دار، باعث کاهش جمعیتشان می شوند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشیطان تاسمانی با بدنی به اندازهٔ یک سگ کوچک و وزنی کمتر از ۱۰ کیلوگرم بزرگ ترین کیسه دار گوشت خوار در جهان به شمار می رود که تا ۹۰ سانتیمتر رشد می کند. بدن آن پشمی به رنگ سیاه و با خطی سفید در جلوی سینه و پایین سر دارد. آن ها سبیل های بلندی دارند که از آن برای یافتن طعمه در شب بهره می گیرند. شیطان ها توانایی تولید صداهای گوناگون و بلند و جیغ های ترسناک را دارند که از آن به عنوان نوعی وسیلهٔ رفع تهدید یا راهی برای برقراری ارتباط بهره می گیرند. فشاری که فک این حیوان می تواند وارد کند بیش از یک تن است که از آن برای خُردکردن استخوان های طعمه هایش بهره می گیرد. چهرهٔ شرربار و صدای ترسناک شیطان تاسمانی در هنگام درگیری باعث شد که مهاجران اروپاییِ نخستین به آن نام «شیطان» دهند.
این جانوران گوشت خوار هستند و اغلب مردار و لاشهٔ جانوران را می خورند. آن ها در صورتی که گوشت پیدا نکنند از گیاهان، تخم ماهی و قورباغه، و حشرات نیز تغذیه می کند. شیطان های ماده پناهگاهی در تنهٔ توخالی درختان یا حفره ها و غارها برای خود پیدا می کنند و بچه های خود را در آن شیر می دهند. در هر بارداری به طور متوسّط چهار بچه در کیسهٔ مادر به مدت ۱۵ هفته زندگی می کنند.
از سال ۱۹۴۱، شیطان های تاسمانی به طور قانونی تحت حفاظت درآمدند و از آن زمان جمعیت آنان افزایش یافت و طبق آخرین سرشماری در دههٔ ۱۹۹۰ تعداد شیطان تاسمانی به حدود ۱۵۰ هزار قلّاده رسید. اما پس از آن شیوع سرطان واگیرداری به نام تومور صورتی باعث کاهش شدید جمعیت این جانوران شده است. این بیماری فراگیر توسّط گازگرفتن از یک شیطان به دیگری منتقل می شود و جانور را در مدّت زمانی کمتر از یک سال از پای در می آورد. در نواحی پرجمعیت نرخ مرگ و میر این جانوران به ۸۰ تا ۹۰ درصد رسیده است. از جمله دیگر خطرهایی که نسل شیطان را تهدید می کند گسترش جمعیت روباه های قرمز است که با خوردن توله های این کیسه دار، باعث کاهش جمعیتشان می شوند.
wiki: شیطان تاسمانی