شیشهٔ ساسانی ظروف شیشه ای هستند که در سده های سوم تا هفتم پس از میلاد در محدودهٔ شاهنشاهی ساسانی، شمال عراق، ایران و آسیای مرکزی، ساخته می شدند. این ظروف شیشه ای از جنس سیلیس، کربنات سدیم و آهک هستند و معمولاً دارای تزئینات و ضخامت زیاد هستند. برای حفظ شفافیت، از رنگ کمی در این ظروف استفاده شده است و همچنین این ظروف به صورت یک تکه ساخته شده اند. تزئینات این ظروف اغلب شامل برجستگی های ساخته شده توسط قالب و شیارها و تراش های عمیق بودند.
صنعتگران ساسانی پس از سقوط شاهنشاهی ساسانی سنت شیشه کاری را که از رومی ها و پارتی ها به ارث برده بودند به دوران اسلامی منتقل کردند. شیشه سازی ساسانی در اوایل با استفاده از روش سادهٔ دمیدن شیشه در قالب که به سبک پارتی شباهت داشت، انجام می شده است؛ اما آن ها بعدها سبک ویژهٔ خود که دربرگیرندهٔ پیاله های تراش خوردهٔ نیم دایره ای گرد یا شش ضلعی است، را ابداع کردند. آن ها این سبک نوین را در درون و بیرون از مرزهای پادشاهی ساسانی گسترش دادند.
جنس شیشهٔ ساسانی ترکیبی از سیلیس، کربنات سدیم و آهک به همراه میزان بالای پتاسیم و منیزیم است. میزان بالای پتاسیم و منیزیم به دلیل استفاده از خاکستر به عنوان قلیا است. در شیشه های پارتی و رومی برخلاف شیشه های ساسانی، از نمک های معدنی به جای خاکستر استفاده شده است.
انواع گوناگونی شیشهٔ ساسانی وجود دارد. در نوع اول که بیشر به اوایل پادشاهی ساسانی برمی گردد ( سدهٔ سوم میلادی ) ، از جنس سیلیس، کربنات سدیم و آهک است. نوع دوم شامل دو زیرگروه دیگر می شود؛ در ساخت هر دوی آن ها از خاکستر سدیمی استفاده شده است با این تفاوت که این خاکستر از گیاهان متفاوتی به دست آمده است. تفاوت مهم تری که این دو نوع شیشه با هم دارند این است که برای ساخت یکی از این شیشه ها از سیلیس خالص تر استفاده شده است. ساخت این نوع از سده های سوم و چهارم میلادی آغاز شد. گونهٔ سوم نسبت به دو نوع قبل شفاف تر است و در اشیاء گرانبهاتر به کار رفته است.
ساسانی ها در این زمینه هیچ نوآوری انقلابی ای را ابداع نکردند و تنها همان فنون قدیمی را توسعه دادند. تنها نوآوری ای که به ساسانی ها نسبت داده می شود؛ حکاکی روی شیشهٔ سخت شده است.
پرکاربردترین روش دادن شکل ابتدایی به شیشه با دمیدن در آن و سپس تمام کردن کار با استفاده از ابزارهایی مانند قیچی و انبر بود. از روش هایی مانند دمیدن شیشه در قالب و تحت فشار قرار دادن شیشه توسط قالب ( فشردن شیشهٔ گداخته به قالب ) نیز استفاده می شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفصنعتگران ساسانی پس از سقوط شاهنشاهی ساسانی سنت شیشه کاری را که از رومی ها و پارتی ها به ارث برده بودند به دوران اسلامی منتقل کردند. شیشه سازی ساسانی در اوایل با استفاده از روش سادهٔ دمیدن شیشه در قالب که به سبک پارتی شباهت داشت، انجام می شده است؛ اما آن ها بعدها سبک ویژهٔ خود که دربرگیرندهٔ پیاله های تراش خوردهٔ نیم دایره ای گرد یا شش ضلعی است، را ابداع کردند. آن ها این سبک نوین را در درون و بیرون از مرزهای پادشاهی ساسانی گسترش دادند.
جنس شیشهٔ ساسانی ترکیبی از سیلیس، کربنات سدیم و آهک به همراه میزان بالای پتاسیم و منیزیم است. میزان بالای پتاسیم و منیزیم به دلیل استفاده از خاکستر به عنوان قلیا است. در شیشه های پارتی و رومی برخلاف شیشه های ساسانی، از نمک های معدنی به جای خاکستر استفاده شده است.
انواع گوناگونی شیشهٔ ساسانی وجود دارد. در نوع اول که بیشر به اوایل پادشاهی ساسانی برمی گردد ( سدهٔ سوم میلادی ) ، از جنس سیلیس، کربنات سدیم و آهک است. نوع دوم شامل دو زیرگروه دیگر می شود؛ در ساخت هر دوی آن ها از خاکستر سدیمی استفاده شده است با این تفاوت که این خاکستر از گیاهان متفاوتی به دست آمده است. تفاوت مهم تری که این دو نوع شیشه با هم دارند این است که برای ساخت یکی از این شیشه ها از سیلیس خالص تر استفاده شده است. ساخت این نوع از سده های سوم و چهارم میلادی آغاز شد. گونهٔ سوم نسبت به دو نوع قبل شفاف تر است و در اشیاء گرانبهاتر به کار رفته است.
ساسانی ها در این زمینه هیچ نوآوری انقلابی ای را ابداع نکردند و تنها همان فنون قدیمی را توسعه دادند. تنها نوآوری ای که به ساسانی ها نسبت داده می شود؛ حکاکی روی شیشهٔ سخت شده است.
پرکاربردترین روش دادن شکل ابتدایی به شیشه با دمیدن در آن و سپس تمام کردن کار با استفاده از ابزارهایی مانند قیچی و انبر بود. از روش هایی مانند دمیدن شیشه در قالب و تحت فشار قرار دادن شیشه توسط قالب ( فشردن شیشهٔ گداخته به قالب ) نیز استفاده می شد.
wiki: شیشه ساسانی