لغت نامه دهخدا
شیرینی خوری. [ خوَ / خ ُ ] ( حامص مرکب ) عمل خوردن شیرینی. || ( اِ مرکب ) ظرف خاص از فلز یا بلور یا چینی و غیره برای نهادن شیرینی ها و حلواها. ( یادداشت مؤلف ). فرهنگ فارسی
ظرف خاص از فلز یا بلور یا چینی و غیره برای نهادن شیرینیها و حلوا ها . 