شیرین گو

لغت نامه دهخدا

شیرین گو. ( نف مرکب ) شیرین گوی. شیرین سخن. شیرین گفتار. خوش سخن :
طعنه از کس خوش نباشد گرچه شیرین گو بود
زخم نی بر دیده سخت است ار همه نیشکّر است.
جامی.
از مردم خوش طبع شیرین کار و شیرین گوی که در شهر هستند برآورند. ( تزوک تیموری ، نسخه خطی ، از مجله دانش سال 2 شماره 2 ص 83 ). رجوع به مترادفات کلمه شود.

فرهنگ فارسی

شیرین سخن شیرین گوی شیرین گفتار

پیشنهاد کاربران

بپرس