شیرین گفتاری. [ گ ُ ] ( حامص مرکب ) صفت و حالت شیرین گفتار. شیرینی و خوشی بیان. شیرین سخنی و خوش بیانی : در مقام شیرین گفتاری و شیرین کلامی درآیند. ( تزوک تیموری ، نسخه خطی ، از مجله دانش سال 2 شماره 2 ص 83 ). رجوع به شیرین گفتار و شیرین سخنی شود.
