شیرین کلامی. [ ک َ ] ( حامص مرکب ) صفت و حالت شیرین کلام. شیرین سخنی. شیرینی کلام و بیان. ( از یادداشت مؤلف ) : در مقام شیرین گفتاری و شیرین کلامی درآیند. ( تزک تیموری ، نسخه خطی ، از مجله دانش سال 2 شماره 2 ص 83 ). رجوع به شیرین کلام و شیرین سخنی شود.
