لب شیرین لبان را خصلتی هست
که غارت می کند لُب لبیبان.
سعدی.
گو ترش روی باش و تلخ سخن زهر شیرین لبان شکر باشد.
سعدی.
چه شیرین لب سخنگویی که عاجزفرومی ماند از وصفت سخنگوی.
سعدی.
آید هنوزشان ز لب لعل بوی شیرشیرین لبان نه شیر که شکّر مزیده اند.
سعدی.
ور شکرخنده ایست شیرین لب آستینش بگیر و شمع بکش.
سعدی ( گلستان ).
رجوع به شیرین زبان شود. || شیرین لب ؛ ( اِ مرکب ) مقلوب لب شیرین. لبی که شیرین و شیرین سخن است : شیرین لب خود پیشم بر خنده چو بگشایی
خسرو شمرم خود را چونانک ترا شیرین.
سوزنی.
چو شیرین در مداین مهد بنهادز شیرین لب طبقها شهد بگشاد.
نظامی.
تا چه کردیم دگرباره که شیرین لب دوست به سخن باز نمی باشد و چشم از نازش.
سعدی.
