شیرین ادا

لغت نامه دهخدا

شیرین ادا. [ اَ ] ( ص مرکب ) که با شیرینی ادای سخن کند. کسی که گفتار او با بلاغت و فصاحت بود. ( ناظم الاطباء ). خوش سرا و خوش بیان. ( آنندراج ). || با حرکات و اطوار مطبوع و دلچسب :
ساقیان نادره ، گوینده شیرین ادا
مطربان چابک و طمغاجی حاضرجواب.
مختاری غزنوی.
|| کسی که خوش تغنی کند. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

که با شیرینی ادای سخن کند خوش سرا و خوش بیان .

پیشنهاد کاربران

بپرس