شیرازی نام قومی از ساکنان سواحیل و جزیره های نزدیک آن در اقیانوس هند است که عمدتاً در زنگبار، پمبا و اتحاد قمر زندگی می کنند. بر اساس روایاتی گسترش یافته در سواحل شرق قاره آفریقا، شیرازی ها از نسل شاهزاده های ایرانی نامدار یا گمنامی از شیراز هستند که با شاهدخت هایی سواحیلی وصلت کرده اند. پژوهشگران اساس این روایات را ماحصل تجارت گستردهٔ منطقه ای مابین سواحیل و بندرهای خلیج فارس می دانند که به همراه جذابیتِ نَسَبی معتبر در سطح نخبه مسلمان جامعه شکل گرفته است. شیرازی ها به دلیل کمک به گسترش اسلام در سواحیل و نقشی که در تأسیس سلطنت های جنوبی سواحیلی مانند موزامبیک و آنگوچه داشتند، و به دلیل نفوذشان در توسعه زبان سواحیلی و ثروتشان مشهور هستند. سواحل شرق آفریقا و جزایر نزدیک به آن پایگاه تجاری شیرازی ها است.
... [مشاهده متن کامل]
در مورد خاستگاه شیرازی ها دو روایت اصلی وجود دارد که یکی مبتنی بر سنت شفاهی است با این مضمون که مهاجرانی از شیراز مستقیم به سواحیل و جزایر شرق آفریقا در منطقه ای بین موگادیشو، سومالی در شمال و سوفالا در جنوب کوچ کرده اند؛ همچنین پس از گذشت چندین قرن مهاجران بیشتری از خلیج فارس به سواحیل آمده اند که شیرازی های امروزی هستند.
چنین فرضیه ای در بین بسیاری مورخان آفریقای شرقی و دیگر مورخان رد شده است. در مجموعه پژوهش هایی یافت شده که تا سال ۵۰۰ میلادی در کنار سواحل شرق آفریقا شهر و آبادانی وجود داشته و برخی از آنها به شکل سلطنت هایی کاملاً استقرار یافته با آئین های سنتی اداره می شدند.
روایت دوم در مورد ریشهٔ شیرازی ها این است که آنها از ایران آمده اند، اما ابتدا در ساحل سومالی در نزدیکی موگادیشو مستقر شده اند. در قرن دوازدهم، همزمان با رشد تجارت طلا در بندر سوفالا در حاشیه موزامبیک، مهاجرانی به سمت جنوب به شهرهای مختلف سواحیل در کنیا، تانزانیا، شمال موزامبیک و جزایر اقیانوس هند نقل مکان کرده اند. آن مهاجران تا سال ۱۲۰۰ میلادی، سلطنت های محلی و شبکه های تجاری را در جزایر کیلوا، مافیا و اتحاد قمر در امتداد سواحیل و در شمال غربی ماداگاسکار ایجاد کردند.
این روایت نیز در جامعه علمی به استناد مواردی رد شده است. نادر بودن رسوم و گفتار فارسی، فقدان شواهد مستند شیعی در ادبیات مسلمانان سواحیلی و در عوض، فراوانی تاریخی مرتبط با سنی های عرب و اسناد کم باستان شناسی که بر اسکان اولیه ایرانیان دلالت کند مواردی است که روایت ایرانی بودن شیرازی ها را دشوار می کند.
... [مشاهده متن کامل]
در مورد خاستگاه شیرازی ها دو روایت اصلی وجود دارد که یکی مبتنی بر سنت شفاهی است با این مضمون که مهاجرانی از شیراز مستقیم به سواحیل و جزایر شرق آفریقا در منطقه ای بین موگادیشو، سومالی در شمال و سوفالا در جنوب کوچ کرده اند؛ همچنین پس از گذشت چندین قرن مهاجران بیشتری از خلیج فارس به سواحیل آمده اند که شیرازی های امروزی هستند.
چنین فرضیه ای در بین بسیاری مورخان آفریقای شرقی و دیگر مورخان رد شده است. در مجموعه پژوهش هایی یافت شده که تا سال ۵۰۰ میلادی در کنار سواحل شرق آفریقا شهر و آبادانی وجود داشته و برخی از آنها به شکل سلطنت هایی کاملاً استقرار یافته با آئین های سنتی اداره می شدند.
روایت دوم در مورد ریشهٔ شیرازی ها این است که آنها از ایران آمده اند، اما ابتدا در ساحل سومالی در نزدیکی موگادیشو مستقر شده اند. در قرن دوازدهم، همزمان با رشد تجارت طلا در بندر سوفالا در حاشیه موزامبیک، مهاجرانی به سمت جنوب به شهرهای مختلف سواحیل در کنیا، تانزانیا، شمال موزامبیک و جزایر اقیانوس هند نقل مکان کرده اند. آن مهاجران تا سال ۱۲۰۰ میلادی، سلطنت های محلی و شبکه های تجاری را در جزایر کیلوا، مافیا و اتحاد قمر در امتداد سواحیل و در شمال غربی ماداگاسکار ایجاد کردند.
این روایت نیز در جامعه علمی به استناد مواردی رد شده است. نادر بودن رسوم و گفتار فارسی، فقدان شواهد مستند شیعی در ادبیات مسلمانان سواحیلی و در عوض، فراوانی تاریخی مرتبط با سنی های عرب و اسناد کم باستان شناسی که بر اسکان اولیه ایرانیان دلالت کند مواردی است که روایت ایرانی بودن شیرازی ها را دشوار می کند.
