شیر در زمستان (فیلم ۱۹۶۸). شیر در زمستان ( به انگلیسی: The Lion in Winter ) فیلمی در سبک درام تاریخی محصول سال ۱۹۶۸ به کارگردانی آنتونی هاروی بر اساس نمایشی در برادوی کار جیمز گولدمن است. کارگردان فیلم آنتونی هاروی است و تهیه کنندگی آن بر عهدهٔ جوزف ئی. لوین است. در این فیلم پیتر اوتول، کاترین هپبورن، جان کستل، آنتونی هاپکینز در نقش ریچارد شیر دل، جین مرو و تیموتی دالتون و نایجل تری نقش آفرینی کرده اند. این فیلم دوازدهمین فیلم پرفروش سال ۱۹۶۸ لقب گرفت و برنده سه جایزه اسکار، از جمله بهترین بازیگر نقش اول زن برای هپبورن شد. [ ۲]
شیر در زمستان در کریسمس ۱۱۸۳ رخ می دهد، در دژ شاه هنری دوم و محل اقامت اولیه اش در شینون، آنژو، در امپراتوری آنژوی از قرون وسطای فرانسه. هنری می خواهد جوانترین پسر خود جان ( ۱۱۶۶–۱۲۱۶، جان، پادشاه انگلستان، فرمانروایی از ۱۱۹۹–۱۲۱۶ ) تاج و تخت خود را به ارث بگذارد، در حالی که همسرش ملکه الینور د آکیتن ( که او را در برج سالیسبوری در دژ ویندسور زندانی کرده ) از بزرگ ترین فرزندش ریچارد ( ۱۱۵۷–۱۱۹۹، شاه ریچارد شیردل، فرمانروایی از ۱۱۸۹–۱۱۹۹ ) به عنوان جانشین پشتیبانی می کند. در همین حال، شاه فیلیپ دوم فرانسه، پسر و جانشین لوئی هفتم فرانسه، شوهر سابق الینور، نا خواهری اش آلیاس را که حالا معشوقه هنری است، به وارث آینده داده، درخواست عروسی او یا بازگشتش را دارد. به عنوان یک نیرنگ، هنری ولیعهدی ریچارد و نیز ازدواجش با آلیاس را می پذیرد. او و الینور توافقی می کنند که در ازای آزادی اش از جان پشتیبانی کند. هنگامی که این معامله است برملا می شود، ریچارد از رفتن به مراسم سرباز می زند. پس از ترک ریچارد، الینور به گونه ای روان پریشانه از هنری می خواهد تا در حضور او آلیاس را ببوسد، و پس از آن در دهشت، مراسم ازدواج ساختگی آنها را نگاه می کند. جان با باور قصد هنری، با برادرش جفری دوک بریتانی ( ۱۱۵۸–۱۱۸۶ ) ، با فیلیپ برای جنگ با انگلستان توطئه می کند. هنری و فیلیپ دیدار و بحث می کنند، اما هنری به زودی در می یابد که فیلیپ با جان و جفری توطئه چیده اند. هنری هر سه پسرش به عنوان ناباب بودن به سیاه چال می اندازد. او قصد سفر به رم برای ابطال ازدواج دارد، به طوری که او بتواند پسری از آلیاس داشته باشد، اما آلیاس می گوید که او هرگز قادر به آزادی فرزندان خود از زندان نخواهد بود چون آنها تهدیدی برای فرزندان آینده او خواهند بود. هنری می بیند که حق با او است و پسرانش را به مرگ محکوم می کند، اما نمی تواند خود را راضی کند تا آنها را بکشند، به جای آن می گذارد تا فرار کنند. الینور به زندان بر می گردد، و هر دو با با امید به آینده و با خنده به یکدیگر بدرود می گویند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشیر در زمستان در کریسمس ۱۱۸۳ رخ می دهد، در دژ شاه هنری دوم و محل اقامت اولیه اش در شینون، آنژو، در امپراتوری آنژوی از قرون وسطای فرانسه. هنری می خواهد جوانترین پسر خود جان ( ۱۱۶۶–۱۲۱۶، جان، پادشاه انگلستان، فرمانروایی از ۱۱۹۹–۱۲۱۶ ) تاج و تخت خود را به ارث بگذارد، در حالی که همسرش ملکه الینور د آکیتن ( که او را در برج سالیسبوری در دژ ویندسور زندانی کرده ) از بزرگ ترین فرزندش ریچارد ( ۱۱۵۷–۱۱۹۹، شاه ریچارد شیردل، فرمانروایی از ۱۱۸۹–۱۱۹۹ ) به عنوان جانشین پشتیبانی می کند. در همین حال، شاه فیلیپ دوم فرانسه، پسر و جانشین لوئی هفتم فرانسه، شوهر سابق الینور، نا خواهری اش آلیاس را که حالا معشوقه هنری است، به وارث آینده داده، درخواست عروسی او یا بازگشتش را دارد. به عنوان یک نیرنگ، هنری ولیعهدی ریچارد و نیز ازدواجش با آلیاس را می پذیرد. او و الینور توافقی می کنند که در ازای آزادی اش از جان پشتیبانی کند. هنگامی که این معامله است برملا می شود، ریچارد از رفتن به مراسم سرباز می زند. پس از ترک ریچارد، الینور به گونه ای روان پریشانه از هنری می خواهد تا در حضور او آلیاس را ببوسد، و پس از آن در دهشت، مراسم ازدواج ساختگی آنها را نگاه می کند. جان با باور قصد هنری، با برادرش جفری دوک بریتانی ( ۱۱۵۸–۱۱۸۶ ) ، با فیلیپ برای جنگ با انگلستان توطئه می کند. هنری و فیلیپ دیدار و بحث می کنند، اما هنری به زودی در می یابد که فیلیپ با جان و جفری توطئه چیده اند. هنری هر سه پسرش به عنوان ناباب بودن به سیاه چال می اندازد. او قصد سفر به رم برای ابطال ازدواج دارد، به طوری که او بتواند پسری از آلیاس داشته باشد، اما آلیاس می گوید که او هرگز قادر به آزادی فرزندان خود از زندان نخواهد بود چون آنها تهدیدی برای فرزندان آینده او خواهند بود. هنری می بیند که حق با او است و پسرانش را به مرگ محکوم می کند، اما نمی تواند خود را راضی کند تا آنها را بکشند، به جای آن می گذارد تا فرار کنند. الینور به زندان بر می گردد، و هر دو با با امید به آینده و با خنده به یکدیگر بدرود می گویند.
