شیدا قره چه داغی ( زادهٔ ۱۳۲۰ ) موسیقیدان و آهنگساز اهل ایران است که سال ها است در کانادا زندگی می کند.
شیدا قره چه داغی در سال ۱۳۲۰ در تهران زاده شد و موسیقی را با فراگیری پیانو نزد دینا باغداساریان آغاز کرد. بعدها برای تحصیل موسیقی راهی اتریش شد و تحصیلات خود را در رشته پیانو و آهنگسازی در آکادمی موسیقی وین به پایان برد.
... [مشاهده متن کامل]
شیدا قره چه داغی پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۴۹ به عنوان استاد پیانو در هنرستان عالی موسیقی به کار پرداخت. حسین علیزاده یکی از شاگردان وی در این هنرستان بود. او همچنین با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز همکاری نزدیک داشت و مرکز آموزش موسیقی کانون را بنیاد نهاد.
شیدا قرچه داغی در این دوره یکی از فعال ترین آهنگسازان در زمینه موسیقی فیلم بود و برای حدود چهل کار، موسیقی متن نوشت. او کار در زمینه موسیقی فیلم را با فیلم کوتاه«آن که خیال کرد، آن که خیال بافت کار مرتضی ممیز آغاز کرد و بعد برای فیلم های داستانی رگبار ( ۱۳۵۱ ) و کلاغ ( ۱۳۵۶ ) از بهرام بیضائی، مجموعهٔ تلویزیونی غارتگران ( ۱۳۵۶ ) اثرِ محمد متوسلانی و فیلم شطرنج باد از محمدرضا اصلانی موسیقی نوشت. در عنوان بندی مجموعه تلویزیونی دائی جان ناپلئون نیز نام وی با عنوان انتخاب موسیقی متن نوشته شده است.
شیدا قره چه داغی همچنین پایه گذار بخش موسیقی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در ایران است که خود پنج سال نیز مدیریت آن را به عهده داشت. او برای نخستین بار در ایران، شیوهٔ ارف را برای آموزش موسیقی به کودکان در کلاس های کانون بکار برد. همچنین در دورهٔ فعالیت در کانون در کنار آموزش، برای چندین داستان کودک موسیقی ساخت که توسط کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به صورت صفحه منتشر شدند.
شیدا قره چه داغی پس از انقلاب ۱۳۵۷ در سال ۱۳۵۸ به همراه همسرش که از نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران بود ایران را برای همیشه به مقصد آلمان ترک کرد. او در گفتگویی دلیل ترک ایران را چنین بیان کرده است: «تا حکومت اسلامی بر سر کار آمد و اعلام کرد که موسیقی ممنوع است، دیدم دیگر جای ماندن نیست و در سال ۱۹۷۹ ایران را ترک کردم. ابتدا به آلمان رفتم و تا زمانی که در سال ۱۹۸۶ به مونترآل کانادا آمدم در شهر فرایبورگ زندگی می کردم». و در جای دیگر از همین گفتگو افزوده است: «وقتی صدای زن ممنوع است یا سازها را در شبکه های تلویزیونی نشان نمی دهند موسیقی نمی تواند رشد کند. موسیقی حرام است و سیاست های رسمی دولت اسلامی ( ایران ) به همین دلیل از آن حمایت نمی کند مگر در مواردی که در خدمت اهداف خودش باشد».
شیدا قره چه داغی در سال ۱۳۲۰ در تهران زاده شد و موسیقی را با فراگیری پیانو نزد دینا باغداساریان آغاز کرد. بعدها برای تحصیل موسیقی راهی اتریش شد و تحصیلات خود را در رشته پیانو و آهنگسازی در آکادمی موسیقی وین به پایان برد.
... [مشاهده متن کامل]
شیدا قره چه داغی پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۴۹ به عنوان استاد پیانو در هنرستان عالی موسیقی به کار پرداخت. حسین علیزاده یکی از شاگردان وی در این هنرستان بود. او همچنین با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نیز همکاری نزدیک داشت و مرکز آموزش موسیقی کانون را بنیاد نهاد.
شیدا قرچه داغی در این دوره یکی از فعال ترین آهنگسازان در زمینه موسیقی فیلم بود و برای حدود چهل کار، موسیقی متن نوشت. او کار در زمینه موسیقی فیلم را با فیلم کوتاه«آن که خیال کرد، آن که خیال بافت کار مرتضی ممیز آغاز کرد و بعد برای فیلم های داستانی رگبار ( ۱۳۵۱ ) و کلاغ ( ۱۳۵۶ ) از بهرام بیضائی، مجموعهٔ تلویزیونی غارتگران ( ۱۳۵۶ ) اثرِ محمد متوسلانی و فیلم شطرنج باد از محمدرضا اصلانی موسیقی نوشت. در عنوان بندی مجموعه تلویزیونی دائی جان ناپلئون نیز نام وی با عنوان انتخاب موسیقی متن نوشته شده است.
شیدا قره چه داغی همچنین پایه گذار بخش موسیقی در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در ایران است که خود پنج سال نیز مدیریت آن را به عهده داشت. او برای نخستین بار در ایران، شیوهٔ ارف را برای آموزش موسیقی به کودکان در کلاس های کانون بکار برد. همچنین در دورهٔ فعالیت در کانون در کنار آموزش، برای چندین داستان کودک موسیقی ساخت که توسط کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به صورت صفحه منتشر شدند.
شیدا قره چه داغی پس از انقلاب ۱۳۵۷ در سال ۱۳۵۸ به همراه همسرش که از نوازندگان ارکستر سمفونیک تهران بود ایران را برای همیشه به مقصد آلمان ترک کرد. او در گفتگویی دلیل ترک ایران را چنین بیان کرده است: «تا حکومت اسلامی بر سر کار آمد و اعلام کرد که موسیقی ممنوع است، دیدم دیگر جای ماندن نیست و در سال ۱۹۷۹ ایران را ترک کردم. ابتدا به آلمان رفتم و تا زمانی که در سال ۱۹۸۶ به مونترآل کانادا آمدم در شهر فرایبورگ زندگی می کردم». و در جای دیگر از همین گفتگو افزوده است: «وقتی صدای زن ممنوع است یا سازها را در شبکه های تلویزیونی نشان نمی دهند موسیقی نمی تواند رشد کند. موسیقی حرام است و سیاست های رسمی دولت اسلامی ( ایران ) به همین دلیل از آن حمایت نمی کند مگر در مواردی که در خدمت اهداف خودش باشد».
