شیخین

[ویکی شیعه] شیخین، به معنای دو شیخ یا دو بزرگ، اصطلاحی است که در حوزه های گوناگون به افراد مختلفی اشاره دارد:

[ویکی فقه] شیخین (ابهام زدایی). واژه شیخین به معنای دو شیخ و دو بزرگ، در حوزه های مختلف اشاره به اشخاص و شخصیت های مختلفی دارد: در اصطلاح عامّه• ابوبکر بن ابی قحافه، از صحابه پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) و به باور اهل سنت، خلیفه اول مسلمانان• عمر بن خطاب، عمر بن خطاب بن نفیل، صحابی پیامبر (صلی الله علیه و آله) و به باور اهل سنت، خلیفه دوم مسلمانان در اصطلاح فقهای شیعه• شیخ مفید، محمد بن محمد بن نُعمان مشهور به شیخ مُفید (۳۳۶یا ۳۳۸- ۴۱۳ق) متکلم، فقیه و تاریخ نگار نامدار امامیه در قرن ۴ و ۵ قمری• شیخ طوسی، حمد بن حسن بن علی، ملقّب به شیخ الطائفه، کنیه اش ابوجعفر، فقیه، محدّث و متکلم امامی قرن پنجم در اصطلاح متکلمین اهل سنت• ابوهاشم جبائی، جُبّائی، ابوهاشم عبدالسلام بن محمد، متکلم معتزلی قرن سوم و چهارم• ابوعلی جبائی، جُبّائی، ابوعلی محمد بن عبدالوهاب، متکلم مشهور معتزلی قرن سوم در کتب حنفیه• ابوحنیفه، ابوحًنیفه، نعمان بن ثابت بن زوطی بن ماه بن هرمز (۸۰-۱۵۰ق/۶۹۹-۷۶۷م)، امام، فقیه و متکلم نام دار کوفه و پایه گذار مذهب حنفی از مذاهب چهارگانه اهل سنت• ابویوسف قاضی، ابویوسف یعقوب بن ابراهیم انصاری، مشهور به قاضی ابویوسف، فقیه حنفی، حافظ، مفسر، مورخ، محدث
...

شِیْخِیْن
(تثنیۀ «شیخ» در حالت نصبی و جرّی، و حالت رَفعی آن «شیخان»؛ یعنی دو شیخ) در اهل سنت، از میان صحابه به ابوبکر و عمر (دو خلیفۀ اول)، از محدثان به بخاری و مُسلِم، و از فقیهان به ابوحنیفه و ابویوسف گویند. در شیعۀ امامیه از میان علمای رجال به نجاشی و طوسی، از محدثان به کلینی و طوسی، و از فقیهان به شیخ مفید و شیخ طوسی گویند.