شیخک

/Seyxak/

لغت نامه دهخدا

شیخک. [ ش َ / ش ِ خ َ ] ( اِ مصغر ) مرکب از شیخ عربی و کاف تصغیر فارسی ، که تصغیر مع التحقیر شیخ است. ( از غیاث ).
شیخک. [ ش َ / ش ِ خ َ ] ( اِ مصغر ) دانه بزرگ سبحه که هر دو انتهای نخ سبحه را از آن بیرون کرده بهم گره کنند. خلیفه سبحه. مهره بلندتر که بر سر سبحه است. میانه ( در سبحه ). واسطه. واسطةالعقد. صوفی. امام. محراب ( در سبحه ). ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - شیخ کوچک . ۲ - شیخ حقیر آن که خود را به شیخی زند : ... با همه امرای خود شیخ ما دست بیعت داد و آن شیخک باطل را هلاک گردانید .
دانه بزرگ سبحه که هردو انتهای نخ سبحه را از آن بیرون کرده و بهم گره کنند واسطه .

فرهنگ عمید

شیخ کوچک. &delta، در مقام تحقیر گفته می شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس