شیخ هادی تـهرانی

[ویکی اهل البیت] حاج شیخ هادی فرزند ملا محمد امین معروف به تهرانی، یکی از علما و دانشمندان بزرگ قرن چهادرهم هجری است. تهرانی در فقه و اصول و تفسیر، حکمت و کلام و حدیث و ادبیات عرب مهارت داشت. ابتدا مقدمات سطوح فقه و اصول را در تهران و اصفهان به پایان برد، او از شاگردان صاحب روضات و حاج میرزا محمد هاشم و اعلام دیگر اصفهان بود. تهرانی چند سال متوالی در عتبات از محضر فاضل ایروانی و شیخ العراقین تهرانی و مرحوم میرزای شیرازی علیهم الرحمه به خوبی بهره مند بود و خود به درجه اجتهاد در جمله مدرسین علما قرار گرفت.
تهرانی محققی دقیق و فقیهی کم نظیر بود، فکری صائب و وقتی کامل و تحقیقی وافر داشت. او دانشمندی تمام عیار، جامع علوم عقلی و نقلی بود، و اعلامی چند سالها از کرسی درس او بهره مند بودند، که خود به مقام استادی رسیدند. از آثار مهم اوست: ودایع نبوت در فقه، توحید، تفسیر آیه نور؛ اتقان در اصول، منظومه در کلام، منظومه در نحو، و رسائلی در عبادات و فروع دین (شامل طهارت، صوم و صلوة، حج و خمس و زکوة و غیره...) وفات این دانشمند الهی را در سال 1321 در نجف نوشته اند.