[ویکی فقه] شیخ نجم الدین، ابو عبدالله، ابوالجناب احمد نجم الدین کبری، (مقتول در ۶۱۹ یا ۶۱۷ ق)، فرزند عمر خیوقی خوارزمی است که در خوارزم در شهر خیوه متولد شد.
شهرت علمی و فرهنگی او عارف، صوفی، محدث و شاعر می باشد. وی ملقب به کبری و شیخ ولی تراش است. کنیه او را ابوالجناب و ابوالخباب نیز ذکر کرده اند. او مؤسس سلسله کبرویه بود. روایات مختلف در زمینه لقب وی در بین مؤلفین وجود دارد. بعضی معتقدند به سبب زیرکی اش، او را طامة الکبری (بلای بزرگ) نامیده اند و بنابر قولی دیگر چون در جوانی قدرت فوق العاده ای در بحث و احتجاج داشت به این لقب معروف گشت. بعضی از پیروانش از باب تکریم، وی را آیة الکبری خوانده اند که کم کم با حذف کلمه اول او را کبری نامیدند، اما از این جهت به او شیخ ولی تراش گفته اند که بسیاری از بزرگان مشایخ صوفیه از تربیت یافتگان وی بودند. از جوانی برای کسب علم حدیث به مسافرت در بلاد پرداخت.
شهرت علمی و فرهنگی او عارف، صوفی، محدث و شاعر می باشد. وی ملقب به کبری و شیخ ولی تراش است. کنیه او را ابوالجناب و ابوالخباب نیز ذکر کرده اند. او مؤسس سلسله کبرویه بود. روایات مختلف در زمینه لقب وی در بین مؤلفین وجود دارد. بعضی معتقدند به سبب زیرکی اش، او را طامة الکبری (بلای بزرگ) نامیده اند و بنابر قولی دیگر چون در جوانی قدرت فوق العاده ای در بحث و احتجاج داشت به این لقب معروف گشت. بعضی از پیروانش از باب تکریم، وی را آیة الکبری خوانده اند که کم کم با حذف کلمه اول او را کبری نامیدند، اما از این جهت به او شیخ ولی تراش گفته اند که بسیاری از بزرگان مشایخ صوفیه از تربیت یافتگان وی بودند. از جوانی برای کسب علم حدیث به مسافرت در بلاد پرداخت.