شیخ مفید، محمد بن محمد (عُکبری ۳۳۶ـ بغداد ۴۱۳ق)
عالم بزرگ شیعی. در کلام، مناظره، فقه و اصول تبحر داشت. حافظۀ قوی، قدرت استدلال و هوش سرشارش سبب شده بود که بر مخالفان فائق آید. تقریباً ۲۰۰ اثر را به وی نسبت داده اند. از استادان او می توان شیخ صدوق را نام برد. کسانی چون شیخ طوسی، ابوالعباس نجاشی، شریف رضی، سید مرتضی، سَلّار دیلمی، جعفر بن محمد دوریستی از شاگردان او بودند. یک قرن پس از مرگش، سه نامه (توقیع) از امام زمان (عج) خطاب به شیخ مفید نقل شده، که مباحثاتی را برانگیخته است. در این که چرا به او مفید می گفتند، اختلاف نظر وجود دارد. بنابه مشهور، در یکی از مناظرات خود با علی بن عیسی رمانی یا قاضی عبدالجبار معتزلی، از سوی آنان مفید خوانده شده است. از آثار اوست: المقنعه؛ الانتصار؛ اوائل المقالات؛ الاعلام فیما اتفقت علیه الامامیه؛ الایضاح فی الامامة؛ الارشاد فی حجج الله علی العباد؛ حواشی بر کتاب اعتقادات شیخ صدوق.
عالم بزرگ شیعی. در کلام، مناظره، فقه و اصول تبحر داشت. حافظۀ قوی، قدرت استدلال و هوش سرشارش سبب شده بود که بر مخالفان فائق آید. تقریباً ۲۰۰ اثر را به وی نسبت داده اند. از استادان او می توان شیخ صدوق را نام برد. کسانی چون شیخ طوسی، ابوالعباس نجاشی، شریف رضی، سید مرتضی، سَلّار دیلمی، جعفر بن محمد دوریستی از شاگردان او بودند. یک قرن پس از مرگش، سه نامه (توقیع) از امام زمان (عج) خطاب به شیخ مفید نقل شده، که مباحثاتی را برانگیخته است. در این که چرا به او مفید می گفتند، اختلاف نظر وجود دارد. بنابه مشهور، در یکی از مناظرات خود با علی بن عیسی رمانی یا قاضی عبدالجبار معتزلی، از سوی آنان مفید خوانده شده است. از آثار اوست: المقنعه؛ الانتصار؛ اوائل المقالات؛ الاعلام فیما اتفقت علیه الامامیه؛ الایضاح فی الامامة؛ الارشاد فی حجج الله علی العباد؛ حواشی بر کتاب اعتقادات شیخ صدوق.