[ویکی اهل البیت] شیخ محمد مهدی آصفی. آیت الله حاج شیخ محمد مهدی آصفی (۱۳۱۶-۱۳۹۴ش.) عضو شورای عالی مجمع جهانی اهل بیت علیهم السلام، دانشمند علوم اسلامی و از روحانیان فعال مذهبی و اجتماعی بود.
وی در فقه، اصول، تفسیر و فلسفه و برخی مسائل اقتصادی و اجتماعی صاحب نظر و دارای تألیفات بود و از مبارزان علیه رژیم بعثی عراق نیز به شمار می آمد.
آنچه در پی می آید شرحی از حیات این دانشمند وارسته و فقیه زاهد است:
محمدمهدی آصفی در سال ۱۳۱۶ هجری شمسی در آغوش خانواده ای مذهبی در شهر نجف اشرف به دنیا آمد. پدر ایشان «آیت الله علی محمد بروجردی آصفی» از علمای نجف و مادرش دختر «شیخ محمد تقی بروجردی» بود که هر دو از از عالمان حوزه علمیه نجف به شمار می آمدند.
او از کودکی به دروس حوزوی علاقه زیادی داشت و در اوان نوجوانی وارد حوزه علمیه نجف اشرف شد. مباحث ادبیات عرب را از «عبدالمنعم فرطوسی» آموخت و برای فراگیری منطق به نزد «محمدرضا مظفر» رفت. سپس اصول فقه را در نزد «صدرا بادکوبه ای»، فقه را در نزد «مجتبی لنکرانی» و تفسیر را نزد «سرابی» فرا گرفت.
وی دروس سطح عالی و سپس خارج فقه و اصول نزد حضرات آیات «مسلم ملکوتی»، «سید اسدالله مدنی»، «سید ابوالقاسم خوئی»، «امام خمینی»، «سید عبدالله شیرازی»، «حسین حلی»، «میرزا باقر زنجانی»، «سید محسن حکیم»، «مرتضی آل یاسین»، «سید محمد روحانی» و «میرزا هاشم آملی» تتلمذ کرد و اجازه اجتهاد خود را از آیت الله میرزا هاشم آملی و شیخ مرتضی آل یاسین دریافت نمود.
«علامه طباطبایی» نیز از بزرگانی بود که آیت الله آصفی از محضر او بهره برد. ایشان همگام با دروس حوزوی، درس های دانشگاهی را تا مقطع فوق لیسانس در رشته معارف اسلامی دانشگاه بغداد ادامه داد.
با تأسیس حزب الدعوة الاسلامیة از سوی «آیت الله شهید سید محمدباقر صدر» محمدمهدی آصفی به آن پیوست و از اعضای رهبری کل (القیادة العامة) آن شد.
حکومت صدام در دهه های چهل و پنجاه، نسبت به ایرانیان مقیم عراق سخت گیری می کرد و بسیاری از "عراقی های ایرانی الاصل" را از این کشور اخراج نمود. آیت الله آصفی نیز از گزند این حادثه در امان نماند و در سال ۱۳۴۹ ه.ش. به دستور دولت عراق اخراج شد و سال ها در ایران و کویت زندگی کرد.
در پاییز سال ۱۳۵۷ ه.ش. (اکتبر ۱۹۷۸م.) حزب الدعوة طی بیانیه ای حمایت کامل خود را از انقلاب اسلامی ایران اعلام کرد و محمدمهدی آصفی به نمایندگی از این حزب به پاریس رفت و ضمن دیدار با امام خمینی(ره) پشتیبانی حزب از ایشان را به اطلاع وی رساند.
محمدمهدی آصفی در سال ۱۳۱۶ هجری شمسی در آغوش خانواده ای مذهبی در شهر نجف اشرف به دنیا آمد. پدر ایشان «آیت الله علی محمد بروجردی آصفی» از علمای نجف و مادرش دختر «شیخ محمد تقی بروجردی» بود که هر دو از از عالمان حوزه علمیه نجف به شمار می آمدند.
او از کودکی به دروس حوزوی علاقه زیادی داشت و در اوان نوجوانی وارد حوزه علمیه نجف اشرف شد. مباحث ادبیات عرب را از «عبدالمنعم فرطوسی» آموخت و برای فراگیری منطق به نزد «محمدرضا مظفر» رفت. سپس اصول فقه را در نزد «صدرا بادکوبه ای»، فقه را در نزد «مجتبی لنکرانی» و تفسیر را نزد «سرابی» فرا گرفت.
وی دروس سطح عالی و سپس خارج فقه و اصول نزد حضرات آیات «مسلم ملکوتی»، «سید اسدالله مدنی»، «سید ابوالقاسم خوئی»، «امام خمینی»، «سید عبدالله شیرازی»، «حسین حلی»، «میرزا باقر زنجانی»، «سید محسن حکیم»، «مرتضی آل یاسین»، «سید محمد روحانی» و «میرزا هاشم آملی» تتلمذ کرد و اجازه اجتهاد خود را از آیت الله میرزا هاشم آملی و شیخ مرتضی آل یاسین دریافت نمود.
«علامه طباطبایی» نیز از بزرگانی بود که آیت الله آصفی از محضر او بهره برد. ایشان همگام با دروس حوزوی، درس های دانشگاهی را تا مقطع فوق لیسانس در رشته معارف اسلامی دانشگاه بغداد ادامه داد.
با تأسیس حزب الدعوة الاسلامیة از سوی «آیت الله شهید سید محمدباقر صدر» محمدمهدی آصفی به آن پیوست و از اعضای رهبری کل (القیادة العامة) آن شد.
حکومت صدام در دهه های چهل و پنجاه، نسبت به ایرانیان مقیم عراق سخت گیری می کرد و بسیاری از "عراقی های ایرانی الاصل" را از این کشور اخراج نمود. آیت الله آصفی نیز از گزند این حادثه در امان نماند و در سال ۱۳۴۹ ه.ش. به دستور دولت عراق اخراج شد و سال ها در ایران و کویت زندگی کرد.
در پاییز سال ۱۳۵۷ ه.ش. (اکتبر ۱۹۷۸م.) حزب الدعوة طی بیانیه ای حمایت کامل خود را از انقلاب اسلامی ایران اعلام کرد و محمدمهدی آصفی به نمایندگی از این حزب به پاریس رفت و ضمن دیدار با امام خمینی(ره) پشتیبانی حزب از ایشان را به اطلاع وی رساند.
wikiahlb: شیخ_محمد_مهدی_آصفی